اشک های بی صدا

 ریشه‌های کج‌خلقی خانم‌ها را بشناسید.

➖ مهمترین دلیل بهانه‌جویی زنان بی‌توجهی و عدم درک آنها است.

بدخلقی زنان از شرایط روحی، جسمی، محیطی و ژنتیکی آنها ناشی می‌شود و باید با ریشه‌یابی علل بدخلقی در خانم‌ها و تلاش برای رفع آنها در جهت از بین بردن این مشکل اقدام کرد.

مشکلات جسمی از قبیل تغییرات هورمونی که زنان به طور ماهانه با آن مواجه می شوند و همچنین کمبود آهن، ویتامین ب۱ و کمبود سایر ویتامین‌ها که معمولاً در زنان بیشتر است به بدخلقی آنان می انجامد.

زنان بیشتر از مردان در معرض استرس قرار دارند، زنان به طور طبیعی و براساس متابولیسم بدنشان مضطرب‌تر از مردان هستند و به همین دلیل ترشح هورمون سروتونین شادی‌آور در بدن آن ها کاهش می‌یابد و باعث اختلال در خواب، غذا خوردن، کاهش رضایت از زندگی و در نهایت بدخلقی می‌شود.

دوران کودکی و محیط زندگی افراد بر خلق و خوی آنها تاثیر مستقیم دارد و زنانی که دوران کودکی تنش‌زایی را پشت سر گذاشته‌اند، نسبت به زنان دیگر بد خلق‌ترند.

زنان بیشتر از مردان هیجانات خود را بروز می دهند و یکی از راه‌های تخلیه هیجانات زنان در هنگام عصبانیت حرف زدن است. این در حالی است که مردان میل چندانی به صحبت کردن ندارند و بیشتر به سکوت کردن تمایل دارند که این مسئله منشأ بروز بسیاری از مشکلات بین زن و شوهر است.

زنان و مردان باید با روحیات و تفاوت های یکدیگر آشنا شوند وبه خوبی بتوانند یکدیگر را درک کنند چرا که بیشتر مشکلات بین آنان از عدم شناخت صحیح یکدیگر ناشی می شود.

یکی از مهم‌ترین دلیل بدخلقی و بهانه‌جویی زنان را بی توجهی و عدم درک آن ها است. زنان بیشتر از مردان نیاز به توجه دارند و بهترین راه برای جلوگیری از بدخلقی همسرمان توجه واقعی و عشق ورزیدن به او است.

به همسرتان اعتماد به نفس بیشتری بدهید:
مردان باید با توجه کافی به همسرشان، رفع نیازهای او و پرهیز از مقایسه شریک زندگی‌شان با دیگری، همسری با اعتماد به نفس و خوش‌خلق برای خود رقم بزنند.

با توجه کافی به زنان، عشق ورزیدن واقعی به آنها و تلاش برای کاهش دغدغه‌های شریک زندگی می‌توان همسری خوش خلق داشت.

  قلب انسان مغز دارد!

➖ یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که بر خلاف باورهای رایج، مغز مرکز هوشیاری کل بدن نبوده و قلب نیز نقش مهمی در روند هوشیاری ایفا می‌کند.
به گزارش یونیورسیتی هرالد، نوروکاردیالوژی Neurocardiology یک رشته نوظهور در طب در بیش از یک دهه گذشته بوده که تمرکز اصلی آن بر روی چگونگی ارتباط مغز و قلب از طریق سیستم عصبی است.
➖ تحقیقات اخیر در این زمینه نشان می‌دهد که قلب، دارای یک “مغز منحصر به خود” است به این معنی که قلب نیز دارای یک مرکز بوده که اطلاعات را حمل و دریافت می‌کند.
“مغز قلب"، قلب را قادر می سازد تا عملکردهایی نظیر یادگیری، یادآوری و تصمیم گیری را جدا از قشر مخ انجام دهد.
➖ تحقیقات بیشتر نشان می‌دهد که قلب همچنین می‌تواند با ارسال مداوم سیگنال‌های مربوط به ادراک، شناخت و احساسات، مغز را تحت تاثیر قرار دهد.
➖ دانشمندان در موسسه HeartMath بر این باورند که قلب احساسات مثبت مانند شادی، عشق و یا تقدیر را احساس کرده و یک پیام خاص را ایجاد می‌کند. به گفته آنها، قلب بزرگترین میدان الکترومغناطیسی را در بدن تولید کرده که آنها قادر به دریافت اطلاعات گسترده از آن هستند.
به گفته دکتر رولن مک کارتی، مدیر موسسه HeartMath ، این میدان الکترومغناطیسی دارای اطلاعات عاطفی بوده که توسط قلب فرستاده می‌شود.اگر ما تغییری در احساسات خود ایجاد کنیم، در واقع کد داخل میدان الکترومغناطیسی را تغییر داده‌ایم؛ در نتیجه بر افراد اطراف خود تاثیر خواهیم گذاشت.
این تئوری توضیح می‌دهد که چرا برخی از مردم با وجود مشکلات بسیار، هنوز هم دارای آرامش درونی و احساس شادی هستند.
➖ گذشته از آن، این دانشمندان همچنین دریافتند که هم قلب و هم مغز دارای شهود هستند به این معنی که اتفاقات را قبل از وقوع دریافت کرده و به آن پاسخ می‌دهند.
آنچه باعث شگفتی می‌شود این است که قلب این اطلاعات را برای اولین بار و حتی زودتر از مغز دریافت می‌کند.

همسر شما نفر اول زندگیتان باید باشد

 شما 7 تا اصل رو باید رعایت کنید تا بتونید عشق و محبت و صمیمیتی که بین شما و همسرتون در ابتدای ازدواج بوجود اومده رو حفظ کنید…

یکی از اون 7 اصل اینه که همسرت باید برای شما توجه و تمرکز و نفر اول زندگیتون باشه …

معناش این نیست که همیشه نفر اوله …بلکه معنایش این است که:

اولا در مجموع در 70تا90 درصد موارد همسرت باید برات نفر اول باشه ..

بزارید یک مثال ساده بزنم …
فرض کنیم من بین انتخاب دو لباس مردد هستم یعنی برام اصلا فرقی ندارن…
مادرم یکیو انتخاب میکنه و همسرم دیگری…
مطمئنا من اونی که همسرم انتخاب میکنه میپوشم

دوما بین دو نفر که یکشون همسرت و مثلا دیگری خواهرت یا مادرت هست در شرایط مساوی حتما همسرت انتخاب باید بشه…

این شرط سلامت خانواده هسته ای است و همینطور هم خواهر شما در شرایط مساوی بین شما و همسرش باید همسرشو انتخاب کنه

معلومه که شرایطی هم پیش میاد که ادم خواهر یا مادرشو انتخاب میکنه
مثلا اگه مادر من به رفتن به اورژانس بیمارستان نیاز داشته باشه و من با همسرم قرار مهمانی دارم مطمئنا چون شرایط کاملا نا برابر است حتما مادر رو انتخاب میکنم

زن و شوهر باید اولویت زندگی هم باشند .
ما باید مسئله وجود نظم و مهمتر از اون در اینجا ترتیب رو در دنیا بپذیریم و وقتی ما پذیرفتیم که ترتیب وجود داره باید بدونیم که در این نظام ترتیب همسر ما اولین هست .
شما دو نفری هستید که بیشترین وقت و انرژی رو با هم می گذرونید ،
شما همه زندگیتون با هم هست ،
شما دونفری هستید که بدنتون رو با هم شریک و سهیم می شید ،
شما دو نفری هستید که فرزندانتون رو با هم شریک و سهیم می شید ،
شما دو نفری هستید که وسط سه میلیار و نیم زن و مرد همدیگر رو انتخاب کردید .
پدر و مادر شما هم باید همدیگر رو به شما اولویت بدن .
خواهر و برادر شما هم باید همسرانشون رو به شما اولویت بدن .
هر انسانی باید همسر ، خانواده و اولویت های خودش رو داشته باشه .
و هیچ جای اعتراضی از جانب هیچ کسی برای کسی که اولویت هارو رعایت می کنه نیست .
این درست هست که هر کسی جای خودش رو داره
ولی این جاها بر اساس اولویت و ترتیب هست .
همه مردم دنیا در زندگی شما هستند ولی آیا شما مسئول تغذیه بچه همسایه هم هستید . شاید بخواید به اون کمک کنید ولی مسئولیت اون با شما نیست. وقتی ما خانواده ی گسترده رو پشت سر گذاشتیم و پذیرفتیم که خانواده ی هسته ای بهترین خانواده هست ، متشکل از همسر و فرزندان که بهترین بچه ها در اونجا به وجود میان ،
اون وقت هست که به اون سمت می ریم .
همسر شما حتی به بچه های شما اولویت داره ، مادامی که همسر شما در مورد چیزهایی که بحث سلیقه و انتخاب و یا یک گزینه هست نظری داره ، نظر او به نظر بچه ها هم اولویت داره

■کسایی که خانواده رو مقدم بر عشق میدونند دقیقا در چارچوب وابستگی که یکی از بیماریهای فرهنگی ماست عمل میکنند .

 ….حالا یک متن و نوشته ای رو از یک نویسنده براتون کپی میکنم شاید منظورمو بهتر برسونه:

اوایل ازدواجمان به چهره همسرم در خواب نگاه می کردم. این تنها چیزی بود که آرامم می کرد و به من احساس امنیت می داد.برای همین مدت زیادی او را در خواب تماشا می کردم.

ما یک روز این عادت را ترک کردم. از کی؟ سعی کردم به خاطر آورم. شاید از آن روزی که من و مادر شوهرم، سر اسم گذاشتن روی پسرم بحثمان شد. آن روز دعوای شدیدی بین ما در گرفت، اما همسرم نتوانست چیزی به هیچ کدام مان بگوید. او کنار ایستاده بود و سعی می کرد ما را آرام کند.

 از آن به بعد، دیگر احساس نکردم همسرم حامی من است. فکر کنم این تنها چیزی بود که از او خواستم و او نتوانست به من بدهد. البته همه اینها به سالها پیش بر می گردد. من و مادر شوهرم مدتهاست آشتی کرده ایم. من روی پسرم، اسمی را گذاشتم که دلم می خواست. به علاوه، رابطه من و همسرم هم خیلی زود به حالت عادی بازگشت.

اما مطمئنم این پایان نگاه کردن های من به چهره خوابیده او بود.

کجا ممکن است پیدایش کنم / هاروکی موراکامی

 سه جمله ی خطرناک که اعتماد به نفس را می گیرد

چقدر خوب می شود اگر در هنگام برخورد با دیگران با اعتماد به نفس رفتار کنیم و ترسی نداشته باشیم. همچنین اگر بتوانیم در برخورد با مردم اذیت نشویم و مثلا جلوی جمع به خوبی حرف بزنیم و یا زود وابسته ی دیگران نشویم. در ته ذهن افراد سه باور بنیادین وجود دارد که باعث می شود نتوانند خوب رفتار کنند:
1- کسی من را دوست ندارد
این باور خطرناک از کودکی در عمق وجود ما قرار گرفته است و ریشه ی بسیاری از مشکلات ما است. وقتی این گونه فکر می کنیم دنبال این هستیم که دیگران به ما توجه بیشتر کنند و هر چه قدر هم به ما اهمیت بدهند باز هم احساس می کنیم چیزی کم داریم. وقتی این گونه فکر می کنیم خیلی تلاش می کنیم خود را ثابت کنیم و تازه اگر نتوانیم ثابت کنیم یا از برخورد با دیگران کناره گیری می کنیم و یا پشت سر آن ها زیاد حرف می زنیم. اگر وارد رابطه ی عاطفی شویم خیلی می ترسیم که دیگری را از دست بدهیم و تازه اگر او به سمت ما بیاید چون احساس دوست داشتن نمی کنیم تعجب می کنیم و با رفتار خود او را دور می کنیم.
2- من ارزشمند نیستم
این باور بنیادین و خطرناک هم از کودکی در وجود ما قرار گرفته است و نمی گذارد اعتماد به نفس داشته باشیم. وقتی احساس بی ارزشی می کنیم رفتار دیگران برای ما مشکوک است و فکر می کنیم می خواهند ما را اذیت کنند و یا از ما سوء استفاده کنند. کسی که چنین باوری دارد خود را لایق خیلی از چیزها نمی داند و اگر هم کسی به او توجه کند فکر می کند آن شخص یا منظور بدی دارد و یا خودش لایق این توجه نیست. این شخص موفقیت های خود را نادیده می گیرد و بیشتر فکر می کند دیگران موفق تر و بهتر هستند.
3- من نمی توانم
یکی دیگر از باورهای بنیادین خطرناک این است که از بچگی در ذهن ما “نمی توانم” قرار گرفته است. بنابراین در مقابل کارهای ساده احساس ناتوانی می کنیم و فکر می کنیم یا کسی باید به ما کمک کند و یا این که کلا کار را رها کنیم. کسی که چنین باوری دارد در زندگی به جایی نمی رسد و یا همیشه دنبال کارهای سطح پایین است. این شخص فکر می کند استعداد خاصی ندارد و خود را خیلی دست کم می گیرد.
به طور خلاصه این سه باور سم های مهلکی هستند که اعتماد به نفس را می گیرند. برای رهایی از این جملات سعی کنیم اول موقعیت هایی که این جملات را بیان می کنیم در نظر بگیریم و به خود بگوییم من تا الان این گونه فکر می کردم ولی اکنون در حال عوض کردن باورهایم هستم.
اگر شما هم از این باورها دارید و یا در ذهنتان این مسایل گاهی خود را نشان می دهد طبق موارد زیر عمل کنید:
اگر در بیشتر موارد این گونه هستید مدتی از خیلی کارهای خود کم کنید و روی اعتماد به نفس خود کار کنید
اگر گاهی این باورها عملکرد شما را به هم می ریزد ولی بیشتر موارد این گونه نیستید توانمندی های خود را یادآوری کنید
و در عین حال شما می توانید این سه جمله را یادداشت کنید و روی آن ها خط بکشید و سه جمله ی مقابل آن را بنویسید و تکرار کنید.

 کتاب روانشناسی مرجع زندگی
 

 روز پانزدهم ماه مبارک رمضان قلب ماه رمضان، قلب ماه خدا روز میلاد  امام مجتبی علیه السلام در سال سوم پس از هجرت است؛ این نخستین فرزند در خانۀ امیرالمومنین و فاطمۀ زهرا صلوة الله علیهما، شخصیت بزرگی که پیامبر شیفتۀ حُسن او بود و او یکی از دو سید جوانان بهشت است.

 به آنچه که در روایات و احادیث نقل شده پیغمبر اکرم فرمود «الحسن و الحسین هذان ابنان امامان سیّدی شباب اهل الجنّة قاما او قعدا» حسن و حسین علیهم السلام دو پسر من هستند، دو امامند، و سرور جوانان اهل بهشتند؛ چه قیام کنند، چه قعود.
یعنی آنچه آنها می کنند ملاک است؛ اگر قیام کنند و بجنگند، اگر قعود کنند و جنگ را متارکه کنند.

 به هر حال امام مجتبی علیه السلام عِدلِ اباعبدالله الحسین علیه السلام است. به یک تعبیر که مستند به قول خود معصوم است از اباعبدالله الحسین علیه السلام افضل است.

 وقتي که بنا به نقل زینب کبری سلام الله علیها در روز عاشورا در لحظات آخر که اباعبدالله می خواستند به میدان بروند بی قراری و بی تابی می کرد، حضرت اباعبدالله علیه السلام قریب به این مضمون فرمودند که «جدم رسول الله از من بهتر بود، از دنیا رفت و شما تحمل کردید، مادرم فاطمۀ زهرا از من بهتر بود، پدرم امیرالمومنین از من بهتر بودند و از دنیا رفتند و شما تحمل کردید، برادرم حسن ابن علی امام مجتبی از من بهتر بود و در فراق او شما تحمل کردید، بنابراین در غم شهادت من هم انتظار دارم که تحمل به خرج دهید.»

 بنا بر این فرمایش اباعبدالله الحسین علیه السلام امام مجتبی از اباعبدالله برتر بودند و می دانیم که در سخن امام معصوم اغراق و غلوی نیست.

 حال عظمت شخصیت اباعبدالله را هر چقدر می شناسیم که نمی توانیم به گرد شناخت عظمت آن بزرگوار برسیم و امام مجتبی بنا به فرمودۀ خود اباعبدالله علیه السلام برتر از اباعبدالله الحسین علیه السلام بوده اند… منتها امام مجتبی امام غربت است و بی شک مظلومیتی که  امام مجتبی متحمل شد از مظلومیت اباعبدالله الحسین علیه السلام کمتر نبود و دردی که آن حضرت کشید از دردی که امام حسین علیه السلام متحمل شد کمتر نبود؛ عدل و قرین آن بود.

 در آن دوران نامردی ها و نامرادی ها، دوران سست عهدی ها با پیمان شکنی ها و دنیاپرستی ها و خود فروشی های در قبال تطمیع های حکومت پلید و فاسد معاویه خون به دل امام مجتبی کردند.

 به هر تقدیر روز پانزدهم ماه مبارک رمضان تنها تاریخی است که برای میلاد امام مجتبی علیه السلام در سال سوم پس از هجرت نقل شده است.

  میلاد امام مجتبی علیه السلام را به محضر امیرالمومنین و فاطمۀ زهرا و به پیشگاه بقیّة الله الاعظم ارواحنا فداه و همۀ دلدادگان و ارادتمندان و سرسپردگان آستان امام مجتبی علیه السلام تهنیت عرض می کنم.

 استاد مهدي طيب _ جلسه ٢٠ مرداد ٩٠
 

  خوش‌خلقی و آسان گرفتن بر زیردستان

  برای چندمین بار پیغمبر اکرم فرمودند: اَيُّها النّاسُ: ای مردمان!
با هر نوع روحیّه و اخلاق و عملکرد، هر که هستید؛ به همه ی شما می گویند:

اَيُّهَا النَّاسُ مَنْ حَسَّنَ مِنكُم في هـٰذَا الشَّهرِ خُلقَهُ كَانَ لَهُ جَوَازٌ عَلَى الصِّرَاطِ يَومَ تَزِلُّ فيهِ اْلاَقدامِ:‏

  ای مردمان! هریک از شما که در این ماه خُلق خویش را نیکو گرداند، اين خلق خوش جوازي براي عبور از پل صراط در روز قيامت است؛ روزي كه پاها روي آن مي‌لرزد.

  شیرین محضر و خوش اخلاق بودن و مهربانی با مردم راهی برای نجات و جوازی برای عبور از پل طراط است؛ در روزی که قدم ها می لغزد و انسان در آتش دوزخ واژگون می شود.

وَ مَن خَفَّفَ في هـٰذَا الشَّهرِ عَمَّا مَلَكَت يَمِينُهُ خَفَّفَ اللهُ عَلَيهِ حِسابَهُ‏:

 كسي كه در اين ماه بار زيردستان خود را سبك كند، خداوند حسابرسي روز قيامت را بر او سبك خواهد كرد.

 اگر کارگری یا کارمندی دارد؛ خدمتکاری یا زیردستی دارد؛ در این ماه، کار او را سبک کند تا راحت تر بتواند روزه بگیرد؛ فراغت بیشتری برای عبادت و مناجات خدا داشته باشد. هرکس چنین کند، خدای متعال حساب او را فردای قیامت سبک می‌کند و از او سخت حساب نمی کشد.

وَ مَن كَفَّ فيهِ شَرَّهُ كَفَّ اللهُ عَنهُ غَضَبَهُ يَومَ يَلقَاهُ‏:

  و كسي كه شرّ خود را از ديگران بازدارد، در روزي كه به ملاقات خدا مي‌رود، خداوند بر او غضب نمي‌كند.

 کسی که زبانش را نگه دارد و زخم زبان نزند، آسیب و گزند خود را از دیگران و از زیردستانش حفظ کند و آنها را تنبیه نکند، اگرچه مستحقّ تنبیه باشند، چنین کسی پس از مرگ از خشم خداوند در امان است. فردای قیامت که در محضر خدا حاضر مي‌شود، خدای متعال غضب خود را از او باز خواهد داشت.

نظم در امور
از آنجایی که انسان موجودی است با گرایش های گوناگون و این گرایش ها در جامعة بشری در تصادم و ناسازگاری اند، آنچه می تواند انسان را از این تنش نجات بخشد، وفاداری و عمل به قانون و ارج نهادن به حقوق دیگران است. امام علی(ع) می فرمایند:«أفضَلُ الأدَب أن یقف الإنسان عندَ حَدِّهِ ولا یتعدّی قدره»؛ برترین ادب آن است که انسان بر حدّ خویش بایستد و از اندازة خود فراتر نرود.(میزان الحکمه، ج 1، ص 55)
امام خمینی(س) ساعات شبانه روز خود را تقسیم بندی کرده بودند و ساعت عبادت، استراحت، مطالعه، رفت و آمد و… ایشان مشخص بود و این تقسیم و برنامه ریزی، مبنای تنظیم برنامة خانوادة امام نیز شده بود. توجه در رفتار و عملکرد امام، نشان می دهد که ایشان در تمام امور، بسیار به رعایت نظم مقیّد بودند و با نظم و برنامة خاصِّ از پیش معیّن شده، کارهای خود را انجام می دادند. ذکر چند خاطره در این زمینه، خالی از لطف نیست:

1️.زمانی که ایشان برای وضو گرفتن (تجدید وضو) از اتاق مطالعه بیرون می آمدند، خدمتکار متوجه می شد که وقت طبخ برنج است و(اگر ناهار برنج داشتند) به آشپزخانه رفته و اجاق را روشن می کرد؛ یعنی ساعت وضو گرفتن امام نیز وقت مشخصی داشته است.(برداشت‌هایی از سیره امام خمینی(س)، ج2، ص 4)

2️ ایشان حتی برای زمان های کوتاه قبل از شام یا ناهار یا قبل از اخبار، برنامه داشتند تا مبادا این زمان به بطالت بگذرد. نقل شده است: زمانی امام را برای صرف شام صدا زدند، ایشان فرمودند: «هنوز ده دقیقه به وقت شام مانده».(برداشت‌هایی از سیره امام خمینی(س)، ج2، ص 9) این مسأله بیانگر آن است که نظم امام در دیگران و امور خانه، تأثیرگذار بوده است.

3️ قدم زدن امام نیز از نظم و وقت معینی برخوردار بود. زمانی که ایشان فضای مناسبی برای قدم زدن نداشتند، از پشت بام یا همان فضای کوچک استفاده می کردند.حجت الاسلام و المسلمین نصرالله شاه آبادی نقل می کنند: «منزل امام در نجف یک خانة کوچک 45 متری بود و ایشان برای قدم زدن، هر روز نیم ساعت قبل از غروب به پشت بام رفته و آن جا مشغول قدم زدن می شدند؛ زیرا حیاط کوچک بود و جای قدم زدن نداشت».(پا به پای آفتاب، ج3، ص 263)

4️ساعات شبانه ¬روز امام چنان تقسیم بندی شده بود که اهل خانه بدون این که ایشان را ببینند، می دانستند ایشان در فلان ساعت، مشغول چه کاری هستند.نظم و انضباط امام را می توان در دو بُعد فکری و عملی مشاهده کرد. ایشان از نظم فکری بالایی برخوردار بود و در طول زندگی پر بار خویش، هیچ گاه دچار حتی کم ترین تزلزل فکری و عقیدتی نشد.

مدیریت زمان
یکی از راه های رسیدن به قلّه خوشبختی، «مدیریت زمان» است که به معنای تسلط بر اوقات خود می باشد. این تسلط بر اوقات، تنها با برنامه ریزی دقیق و منطقی حاصل می شود. حضرت امام(س) ، از کسانی بودند که بر اساس برنامه ریزی بر تمام دقایق عمر خود، تسلط داشتند.
پیامبر اکرم(ص) ، مدیریت زمان را خردمندانه دانسته و می فرماید:در صحف ابراهیم آمده است: «خردمند مادامی که عقل و خردش از او گرفته نشده، باید ساعاتی را برای خود در نظر گیرد.» بنا بر بیان پیامبر اکرم(ص) ، برنامه¬ ریزی برای زمان و مدیریت آن نشانة تعقل و دانایی است.

نمونه هایی از مغتنم شمردن وقت درزندگی حضرت امام(ره):
1️ امام خمینی(س) از کم ترین زمان، بیش ترین استفاده را می کردند و هیچ گاه نمی گذاشتند وقتشان هدر برود. حجت الاسلام و المسلمین مسیح بروجردی (نوه امام) نقل می کنند: بارها می دیدیم که در دقایق قبل از آماده شدن سفره که معمولاً به بطالت می گذرد ایشان به مطالعه و تلاوت قرآن می پرداختند. یک بار برای کاری خدمت ایشان بودم، صحبت که تمام شد، نگاهی به ساعتشان کردند و گفتند: می توانی یک تعریف یک دقیقه ای بکنی؟ تا من خواستم به آن مسأله فکر کنم و ذهنم را بگردم، یک دقیقه گذشت و امام رادیو را روشن کردند و من تازه متوجه شدم که ایشان می خواستند همین یک دقیقه قبل از اخبار هم به بطالت نگذرد؛ چون عادت داشتند که خلاصة اخبار را سر وقت بشنوند.(برداشت‌هایی از سیره امام خمینی، ج 2، ص 348)

2️ یکی دیگر از نمونه های زیبای مغتنم شمردن وقت در زندگی امام خمینی(س) ، خاطره ای است که حجت الاسلام رحیمیان نقل می کنند: امام در بسیاری از اوقات در آنِ واحد و همزمان به کارهای متعدد اشتغال داشتند. در یکی از روزهای اوایل فروردین 68، حدود ساعت هفت بعد از ظهر، حقیر را برای انجام کاری احضار فرمودند. وقتی مشرف شدم، حدود یک ساعت از غروب گذشته بود، ایشان در حالی که هنوز مشغول تعقیبات نماز مغرب و عشا بودند تسبیح در دستشان بود و ذکر می گفتند، به پشت خوابیده بودند و با بالا و پایین بردن پاهایشان، نرمش مخصوصی را که پزشک توصیه کرده بود، انجام می دادند، تصویر بدون صدای تلویزیون را مد نظر داشتند، به صدای رادیو گوش می دادند، علاوه بر این همه امور، علی نوة عزیزشان را در حالی که در کنار ایشان دراز کشیده بود و سعی می کرد حرکت های امام را تقلید کند، مورد تفقد و نوازش پدرانه قرار می دادند و انجام نرمش، مانع از ابراز عطوفت نسبت به نوة خردسالشان نمی شد.

چه مناسب است انسان این جمله ی زیبایی را که در دعای بعد از زیارت امام رضا علیه السلام وجود دارد، بخواند:

 «سَيِّدِي، سَيِّدِي، سَيِّدِي» ای آقای من! ای خدای من! ای سرور من!

  «قَدْ تَكَرَّرَ وُقوفِي لِضِيافَتِكَ» من مکرّر در میهمانی تو حاضر شدم.

  میهمان هنری ندارد. همه ی هنرها مال میزبان و صاحبخانه است. میهمان چیزی با خود نمی آورد؛ بلکه میآید از آنچه صاحبخانه آماده کرده است، استفاده کند. اگر مهمان چیزی با خود ببرد، شاید نوعی توهین به میزبان تلقّی شود؛ گویا میزبان آنقدر فهم ندارد، به فکر نیست و توجّه ندارد، که میهمانی که دعوت کرده است، باید مورد پذیرایی قرار گیرد؛ لذا میهمان با خود چیزی آورده است که مثلاً بخورد. این شاید نوعی توهین به میزبان تلقّی شود. دست خالی به میهمانی رفتن، خوب است.

 دو بیتی منسوب به امیرالمؤمنین علیه السلام که حضرت روی کفن سلمان رضی الله عنه نوشته اند هم همین را میگوید:

وَفَدْتُ عَلَى الْكَرِيمِ بِغَيْرِ زادٍ مِنَ الْحَسَناتِ وَ الْقَلْبِ السَّلِيم
ِ‏
  من بدون هیچگونه زاد و توشه ای بر خدای کریم وارد شدم. دست خالیِ دست خالی ام. نه عمل صالح و نه قلب پاکی دارم. هیچ چیز ندارم. نه حسنه ای دارم که پیش خدا ببرم، نه قلب سالمی که جز خدا در آن راه نداشته باشد.
بعد فرمودند:

وَ َ حَمْلُ الزّادِ اَقْبَحُ كُلِّ شَيْ‏ءٍ اِذاكانَ ‏الْوُفُودُ عَلَى ‏الْكَرِيم
ِ
هنگامی که انسان می خواهد بر شخص کریمی وارد شود، توشه با خود بردن قبیح ترین و زشت ترین چیزهاست.

 هرچه نیازداری، شخص کریم برای تو تدارک دیده است و قبل از اینکه تو به مهمانی بروی، همه ی آنچه را که مورد نیاز توست، مهیّا کرده است.

  «قَدْ تَكَرَّرَ وُقوفِي لِضِيافَتِكَ»
خدایا! مکرّر به ضیافت تو وارد شدم و در آن حضور پیدا کردم.

 «فَلا تَحْرِمْنِي ما وَعَدْتَ الْمُتَعَرِّضِينَ لِمَسْاَلَتِكَ»
خدایا! مرا از آنچه به کسانیکه به درِ خانه ی تو آمده اند، مهمان توشده اند، از تو درخواست کرده اند و نزد تو ابراز نیاز کرده اند، وعده داده ای و به آنها عطا کرده ای و آنچه وعده کرده ای که به میهمانان و درخواست کنندگان از خودت بدهی، محروم نکن.

  در محضر استاد مهدی طیب 92/04/20ْ

 
 "روزهای پایانی ماه شعبان المعظّم را طی می کنیم، ماهی که سرشار از لطافت های ولایی و توحیدی است، ماهی که ماه عرفان و ماه ایمان است، ماه صلوات شعبانیه و مناجات شعبانیه.

 ماهی که فرصت بسیار مغتنمی برای کسب استعداد و آمادگی برای ورود به میهمانی خدا بود و نمی دانیم واقعا با این ماه و این فرصت های گرانبها چه کردیم اهل ایمان در این روزهایی که می بینند ماه شعبان طی شد، اما آن گونه که باید از این ماه توشه برنداشتند دعایی می کنند.

 این ماه فرصتی برای تطهیر و پاک شدن بود تا بر پاک وارد شویم؛ میهمان باید با صاحبخانه سنخیتی داشته باشد. این ماه موقعیتی بود که می توانست ما را تطهیر و پاک کند تا بر خدای پاک وارد بشویم.

 وقتی که انسان نگاه می کند و می بیند نتوانست بهرۀ لازم را ببرد و غفلت فرصت را از کف او ربود، به استغاثه و التماس در درگاه خدا می رود و از خدا می خواهد که «اللّهم ان لم تکن غفرت لنا فی ما مضی من شعبان فاغفر لنا فی ما بقی منه» خدایا اگر در آنچه از ماه شعبان بر ما گذشت هنوز ما را نبخشیده ای و هنوز مشمول غفران و بخشش تو نشده ایم، در آنچه از این ماه باقی مانده ما را ببخش و نگذار ما با آلودگی های گناه و غفلت وارد ماه ضیافتت بشویم.”

? استاد مهدي طيب  جلسه ٦ مرداد ٩٠

?طهارت را زیاد بفرمایید، خیلی مواظب باشید؛ دروغ گفتن، انسان را کج بار می آورد، دروغ! دروغ!
مرد و مردانه هرگاه چیزی پیش آمد، بگوید اشتباه کردم و عذرخواهی کند و استغفار کند، نه اینکه دروغ بگوید.

?سوءظن، بسیار انسان را کج و کوله بار می آورد!
یا مثلا سؤالات استخباری کردن، مثلا از کسی سؤال کند تا ببیند او چه اندازه است تا در برابر او ابراز وجود کند. چرا؟ انسان با بندگان خدا چه کار دارد؟ اینها گرفتاری پیش می آورد!
بعد اگر انسان کج و کوله پیش برود، همین معرفت نفس جهنم می شود، می شود عذاب!

انسان باید مستقیم و سر راست باشد! دروغ نگوید، خلاف نکند. گرچه حرف راست زدن واجب نیست. خیلی از حرف ها را داریم که نمی توانیم به همدیگر بگوییم، خوب نفرمایید، اما به همدیگر دروغ نگوییم، آدم، دورو نباشد، یک رو و یک جمالی باشد.

__________
 شرح دروس معرفت نفس
استاد صمدی آملی حفظه الله