اشک های بی صدا

 
 "روزهای پایانی ماه شعبان المعظّم را طی می کنیم، ماهی که سرشار از لطافت های ولایی و توحیدی است، ماهی که ماه عرفان و ماه ایمان است، ماه صلوات شعبانیه و مناجات شعبانیه.

 ماهی که فرصت بسیار مغتنمی برای کسب استعداد و آمادگی برای ورود به میهمانی خدا بود و نمی دانیم واقعا با این ماه و این فرصت های گرانبها چه کردیم اهل ایمان در این روزهایی که می بینند ماه شعبان طی شد، اما آن گونه که باید از این ماه توشه برنداشتند دعایی می کنند.

 این ماه فرصتی برای تطهیر و پاک شدن بود تا بر پاک وارد شویم؛ میهمان باید با صاحبخانه سنخیتی داشته باشد. این ماه موقعیتی بود که می توانست ما را تطهیر و پاک کند تا بر خدای پاک وارد بشویم.

 وقتی که انسان نگاه می کند و می بیند نتوانست بهرۀ لازم را ببرد و غفلت فرصت را از کف او ربود، به استغاثه و التماس در درگاه خدا می رود و از خدا می خواهد که «اللّهم ان لم تکن غفرت لنا فی ما مضی من شعبان فاغفر لنا فی ما بقی منه» خدایا اگر در آنچه از ماه شعبان بر ما گذشت هنوز ما را نبخشیده ای و هنوز مشمول غفران و بخشش تو نشده ایم، در آنچه از این ماه باقی مانده ما را ببخش و نگذار ما با آلودگی های گناه و غفلت وارد ماه ضیافتت بشویم.”

? استاد مهدي طيب  جلسه ٦ مرداد ٩٠