تاکنون ما چقدر ماههای رمضان و ضیافت خدا را یکی پس از دیگری طی کردیم و پشت سر گذاردیم!
چه مناسب است انسان این جمله ی زیبایی را که در دعای بعد از زیارت امام رضا علیه السلام وجود دارد، بخواند:
«سَيِّدِي، سَيِّدِي، سَيِّدِي» ای آقای من! ای خدای من! ای سرور من!
«قَدْ تَكَرَّرَ وُقوفِي لِضِيافَتِكَ» من مکرّر در میهمانی تو حاضر شدم.
میهمان هنری ندارد. همه ی هنرها مال میزبان و صاحبخانه است. میهمان چیزی با خود نمی آورد؛ بلکه میآید از آنچه صاحبخانه آماده کرده است، استفاده کند. اگر مهمان چیزی با خود ببرد، شاید نوعی توهین به میزبان تلقّی شود؛ گویا میزبان آنقدر فهم ندارد، به فکر نیست و توجّه ندارد، که میهمانی که دعوت کرده است، باید مورد پذیرایی قرار گیرد؛ لذا میهمان با خود چیزی آورده است که مثلاً بخورد. این شاید نوعی توهین به میزبان تلقّی شود. دست خالی به میهمانی رفتن، خوب است.
دو بیتی منسوب به امیرالمؤمنین علیه السلام که حضرت روی کفن سلمان رضی الله عنه نوشته اند هم همین را میگوید:
وَفَدْتُ عَلَى الْكَرِيمِ بِغَيْرِ زادٍ مِنَ الْحَسَناتِ وَ الْقَلْبِ السَّلِيم
ِ
من بدون هیچگونه زاد و توشه ای بر خدای کریم وارد شدم. دست خالیِ دست خالی ام. نه عمل صالح و نه قلب پاکی دارم. هیچ چیز ندارم. نه حسنه ای دارم که پیش خدا ببرم، نه قلب سالمی که جز خدا در آن راه نداشته باشد.
بعد فرمودند:
وَ َ حَمْلُ الزّادِ اَقْبَحُ كُلِّ شَيْءٍ اِذاكانَ الْوُفُودُ عَلَى الْكَرِيم
ِ
هنگامی که انسان می خواهد بر شخص کریمی وارد شود، توشه با خود بردن قبیح ترین و زشت ترین چیزهاست.
هرچه نیازداری، شخص کریم برای تو تدارک دیده است و قبل از اینکه تو به مهمانی بروی، همه ی آنچه را که مورد نیاز توست، مهیّا کرده است.
«قَدْ تَكَرَّرَ وُقوفِي لِضِيافَتِكَ»
خدایا! مکرّر به ضیافت تو وارد شدم و در آن حضور پیدا کردم.
«فَلا تَحْرِمْنِي ما وَعَدْتَ الْمُتَعَرِّضِينَ لِمَسْاَلَتِكَ»
خدایا! مرا از آنچه به کسانیکه به درِ خانه ی تو آمده اند، مهمان توشده اند، از تو درخواست کرده اند و نزد تو ابراز نیاز کرده اند، وعده داده ای و به آنها عطا کرده ای و آنچه وعده کرده ای که به میهمانان و درخواست کنندگان از خودت بدهی، محروم نکن.
در محضر استاد مهدی طیب 92/04/20ْ