اشک های بی صدا

چرا رهبری با مفاسد برخورد نمی کند؟

حرف حضرت علی و قرآن هم همینه …
حضرت علی میگه از یک در فقر بیاد از اون در ایمان میره بیرون…
متاسفانه در کشور ما در برخی از موارد اصلا بحث عدالت عام پیگیری نشد و قولهایی عملی نشد مثلا سیاست اقتصادی که ما درپیش گرفتیم بحث بر این بود که یه جاهایی فقط ثروتمند بشن، بقیه جاها بزار بسوزن..
اینایی که ثروتمند شدن بقیه رو بکشن بالا ، در حالی که این سیستم اسلامی نیست …
سیستم اسلامی بر اینه که برای همه باید یکسان برسه… حرف ما هم همینه…
خود من دغدغه دارم فرمان هشت ماده ای  رهبری در مورد مفاسد  اقتصادی هنوز رو زمینه…!
خودش بخواد بیاد اجرا کنه میگی دیکتاتوره ، (ما به رئیس جمهور رأي دادیم که فلان بشه) نیاد میگی چرا کاری نمیکنه…
عین همین حرفها رو به حضرت علی زدن.. حضرت علی گفت من حکمیت قبول نمیکنم حق با ماست !
گفتن باید قبول کنی گفت حکم من مالک اشتره
گفتن مالک نه
گفت ابن عباس گفتن نه گفت پس کي؟ گفتن ابو موسی اشعري…چیکار کنه علی؟؟؟
رفتن فهمیدن که معاویه دروغ گفته. چی شد؟ برگشتن به حضرت علی گفتن باید توبه کنی! گفت از چی توبه کنم؟
گفتند از اینکه به حرف ما گوش دادی!!!

پس گفتیم در حکومت ولی معصوم اصل حکومت از کجاست؟
از خدا. مشروعیت از بالا ،مقبولیت از پایینه. ببینید یک نفر(مثل رهبری) به عنوان مسئول حکومت بتونه گوشزد کنه این مسئله رو خیلی بخواد فیزیکی بیاد مقبولیت از بین رفته یعنی باید خود مردم هم بخوان…!

من استاد  دانشگاه خیلی جاها میخوام حق رو بگم، میگم نگو به لحاظ سیاسی به نفعت نیست. فلان میشه ،.. به درک بر پدر اون سیاست لعنت که بخواد منو از حقانیت دور بکنه !
سایت مشرق نیوز خوندم مخم سوت کشید ،یارو بزرگترین بدهکاره به سیستم بانکی ما، داره راست راست میچرخه با چقدر بدهکاری؟ هزار میلیارد تومن …!
این چجوری داره راست راست میچرخه ؟!
بدنه قوه قضاییه ما باید درست باشه !
بحث بازرسی کشور ما به لحاظ قوانین کم نداره ، زمانی که ما سیگارو ممنوع کردیم اتحادیه اروپا 25 سال بعد ما ممنوع کرد اما خدا وکیلی الان تو ایران میتونی سیگار بکشی یا تو اتحادیه اروپا ؟؟
ضمانت اجرایی نداریم !
آقابایدشروع کنیم امر به معروف کردن رو
و جهان رو اصلاح کنیم ازهمون کسی که اشغال میندازه بیرون از ماشینش یعنی گور پدر مردم همین چهاردیواری خودم تمیز شه کافیه .
در آخرالزمان وظیفه ما اینه:
” تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر “
به حق توصیه کنیم و صبر کنیم تا اون اتفاق مبارک…

١٣٩٠/٠٣/٠٨کلام استاد رائفی

ارزش چند بار خوندن و داره

جوانی با دوچرخه اش با پيرزنی برخورد کرد
و به جاي اينکه از او عذرخواهی کند و کمکش کند تا از جايش بلندشود، شروع به خنديدن و مسخره کردن او نمود؛
سپس راهش را کشيد و رفت! پيرزن صدايش زد و گفت: چيزی از تو افتاده است.
جوان به سرعت برگشت وشروع به جستجونمود؛ پيرزن به او گفت: زياد نگرد؛
مروت و مردانگی ات به زمين افتاد و هرگز آن را نخواهی يافت..

“زندگی اگر خالي از ادب و احساس و احترام و اخلاق باشد، هيچ ارزشی ندارد”
“زندگی حکايت قديمي کوهستان است!
صدا می کنی و مي شنوی؛پس به نيکی صدا کن، تا به نيکی به تو پاسخ دهند”

  موت غير از فوت است.  فوت به معنى پايان يافتن زندگى دنيوى و قبض روح شدن و مردن است، در حالى كه  موت يعنى رهايى از اسارت دنيا و نفس امّاره. آنچه سبب شده است به‌تدريج واژه‌ى موت به معناى مرگ و فوت به‌كار رود اين است كه بيشتر انسان‌ها قبل از اينكه زمان مرگ و  فوت آنها فرا برسد و ملك الموت به زور آنها را از آغوش دنيايى كه به آن دل بسته‌اند بيرون بكشد، به حكم نفس امّاره، حاضر نيستند دل از دنيا ببُرند؛ لذا  موت آنها يعنى رهايى ايشان از اسارت دنيا و نفس امّاره، تنها هنگام  فوت و مرگشان و آن هم با اضطرار و اجبار، واقع مى‌شود. به  موت اين گونه اشخاص، موت اضطرارى گفته مى‌شود.
امّا پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله، انسان‌ها را دعوت و ترغيب كردند كه پيش از آنكه به اضطرار به  موت نايل شوند، با اختيار خود به  موت دست يابند.

آن حضرت مى‌فرمايند: موتوا قَبلَ اَن تَموتوا: پيش از آنكه (به قهر و اجبار) به موت  نايل شويد، (با اختيار) تن به موت دهيد.

سلام
جوانی را دیدم ک دلش پر بود از محبت خدا
اهل  نماز
و ذاتش در جستجوی خوبی ها

دنیایش اما رنگ دیگری گرفت
کم کم همه چیز برایش کمرنگ شد
جز خودش و  خواسته های دلش
.
از کدام شان بگویم
از  پیامک هایی ک بی حیا و بی فکر
برای آن  نامحرم میفرستاد
یا
از  وایبر و  لاین و….
ک مدام دنبال کسی بود تا به لیست دوست هایش اضافه کند
اصلا هم مهم نبود دختر باشد یا پسر..
ترجیحا جنس مخالف..
یا  تلگرام,,,
ک از وقتی پایش ب گوشی های هوشمند باز شد
گروه های  مختلط
پی وی و چت و  دردل با نامحرم شد قصه ی زندگی اش
و فقط دنبال پر کردن وقتی ست ک با  سلام شروع میشود
و اخر و عاقبتش جز #بی_آبرویی و آسیب نیست

متاهل ها حتی..
نمیدانم چه بر سر زندگی شان آمده
ب جای خالی کردن وقت برای  همسرشان
ب جای ساختن و پی ریزی زندگی و دلگرمی برای خانواده شان
گیر داده اند ب پی وی پسرانی ک هیچ اعتماد و شناختی از انها ندارند
ولی مدام در پی وی هم و گپ ها وقت برای هم میگذارند
و بنظرتان این همان  خیانت نیست
.
و از  اینستاگرام
لال شوم بهتر است
انگار ک  ماهواره را اورده اند
در ملا عام
و جز پوچ گرایی
و شهوت طلبی
عرضه جسم
و الودگی روح
اثری ندارد
همه چیز دور محور  لایک معتبرشده
چه عکس سرلخت 
چه استوری گذاشتن ها
و امان از گفتگوهای دونفره و خلوت

از کجا بگویم
نمیدانم ب کدامین  مجوز اینقدر بی حیا شده ایم⁉️
اینقدر ب دور از خدا
و معتاد به  فضای کثیف مجازی ای که عجیب از زندگی و خانواده دورمان کرده
.
ارزش دختر انقدر پایین آمده
ک عکس هایش راحت دست این و اون هست
و هر علف هرزی توی باغچه ی دلش میروید
.
و پسری ک ارزش خود را در دلربایی و  گول زدن از دختران سرزمین میداند
انگار نه انگار  غیرتی داشته
و  مردانگی اش پاااک از یادش رفته
.
خودت بیندیش
چه شد ک از خدا دور شدی‼️
یعنی واقعا این همه  هوسبازی و  لجنزار ارتباط با نامحرم دلت را نزده⁉️

 ب من نگو
ب خودت بگو
خودت فکر کن
کی خسته میشوی از این دنیای فانی
اخر همه ی زندگی ها مرگ است
هیچ توشه ای داری
معیارهایت را کی میخواهی خدایی کنی

 شمه‌ای از اسرار حج (قسمت اول)

  روز هشتم ماه ذی‌الحجّه، روز  ترویه، روز آب برداشتن است. در صدر اسلام به دلیل اینکه امکانات زیستی در سرزمین عرفات، مشعر و منا نبود، حج گزاران یا حاجیان برای انجام این بخش از مناسک حج، ناگزیر بودند با خود آب و غذا بردارند و ببرند؛ لذا روز هشتم را که روز آغاز عزیمت بود، یوم‌ التّرویه، یعنی روز آب برداشتن نام نهادند.

  در جنبه‌ی باطنی حج هم همین است. یعنی در مسیر لقاء خدا باید ماء  ولایت، عامل حیات‌بخش سالک الی الله باشد. تا کسی از سرچشمه‌ی آب ولایت توشه‌ای برنگیرد، نمی‌تواند راه لقاء خدا را تا پایان، به سلامت طی کند.

  در یوم‌التّرویه آب برداشته می‌شود و حاجی در مسجد الحرام و کنار خانه‌ی خدا یا در هر نقطه‌ی دیگر شهر، برای انجام اعمال حج، مُحرِم می‌شود. از نظر فقهی هر جای شهر مکّه باشد می‌تواند به احرام حج محرم شود. مُحرِم شدن به معنای حرمت گزاردن بر خدای متعال است.

 به یک تعبیر، احرام به رعایت حرمت حضرت حق و مراعات ادب بندگی قائل شدن است و تعبیر دیگر، حرام کردن آنچه بر خود حلال است. قسمت اعظم آنچه در احرام بر مُحرِم حرام می‌شود، حلال‌های الهی است. این نشان می‌دهد کسی که قصد سلوک الی الله می‌کند؛ بسیاری از چیزهایی را که بهره‌مندی از آنها برای دیگران روا و بلامانع است، بر خود حرام می‌کند. لذائذ و تنعّمات را بر خود حرام می‌کند.

  ناز پرورده تنعّم نبرد راه به دوست
  عاشقی شیوه‌ی رندان بلاکش باشد

  لذا محرم شدن، هم نوعی مراقبه‌ی عبودیّت و بندگی است، هم نوعی ریاضت و تحریم کردنِ آنچه بر دیگران حلال است. چراکه این فرد عازمِ سفرِ  لقاء و دیدار خدای متعال است. کسی که چنین قصد و عزمی می‌کند، باید باب تنعّم و  دنیادوستی و لذّت‌جویی را بر خود مسدود کند؛ همین‌طور باید ادب بندگی را مراعات کند. هم حرمت حقّ متعال را پاس دارد؛ هم خویشتن را از تنعّمات بازدارد.

ادامه دارد…
  در محضر استاد مهدی طیب - 91/05/31

كاش می دانستم آیا این پاداشها فقط برای خواندن این دعاهاست یا شرایطی هم دارد؟‼️
روایت شده است که    امام رضا (علیه السلام) در راه طوس فرمودند: کسی که لا اله الا الله بگوید، بهشت برای او خواهد بود. آنگاه فرمود: بشرط آن و شرایط آن و من یکی از شرایط آن می باشم.

  بنابر این، این  دعاها نیز حتماً شرایطی دارد و از شرایط قطعی آن این است که گوینده حتماً معتقد به آنچه می گوید، باشد. و من معنی این کلمات را گویم، ببین معتقد به آن می باشی یا نه؟‼️

 معنی اله پناه بردن می باشد بنابراین اله بمعنی پناه است. معنی شهاده نیز حاضر شدن است، بنابراین معنی اشهد ان لا اله الا الله این است که من شاهدم که پناهی در وجود جز خدا نیست. له الملک و له الحمد یعنی کسی مالک چیزی نیست جز خدا، خیر، نعمت و فضیلتی نیست مگر برای خدا و در خدا و یعنی تمامی عالم ملک خدا بوده و هیچکس خیر و فایده ای ندارد مگر خدا.

  بنابراین کسی که اعتقاد دارد که پناهی جز خدا نیست چگونه در کارهای خود به غیر خدا پناه برده و به خداوند پناه نمی برد؟ کسی که در کارهای مهم یا دیگر کارهای دنیوی پدر خود را پناهگاه دانسته و به مال دنیا بیشتر اعتماد داشته و دلش با آن بیشتر آرامش می یابد تا با وعده های خدا در کتابش، در حالی که خداوند وعده های خود را با سوگند نیز تأکید نموده است، چگونه می تواند ادعا کند که پناهی جز خدا سراغ ندارم.

  کسی که اعتقاد دارد تمامی دارائیها از آن خداست، چرا بدون اجازه او در آن دخل و تصرف می کند. و چرا توقع دارد دیگران آن را به او بدهند؟ و چرا برای او سخت است که دارایی خدا به مصرف بندگان و روزی خورهای او برسد؟

 کسی که معتقد است تمام نیرو، توانایی، عزت و قدرت از آن خداست چرا انتظار دارد دیگران نیازهای او را برآورند. چرا از دیگران می ترسد؟ چرا دیگران را آسیب رسان یا سود رسان می داند؟ و چرا بخاطر رضایت کسی بر خلاف رضایت خدا عمل می کند؟!

 المراقبات / ميرزا جواد آقا ملكي تبريزي

 از مهمترین اعمال این ماه، عمل به روایت زیر است:

شیخ مفید از امام ابو جعفر (علیه السلام) نقل کرده اند که فرمودند:
خداوند توسط جبرئیل پنج هدیه در ده روز اول این ماه برای عیس بن مریم (علیه السلام) فرستاده و فرموده: عیسی! با این پنج دعا، دعا کن زیرا در روزهای ده گانه یعنی ده روز ذی حجه عبادتی محبوبتر از آن نزد خداوند نیست.

1️ اول: اشهد أن لا اله الا الله وحده لا شریک له، له الملک و له الحمد بیده الخیر و هو علی کل شی ء قدیر.

2️ دوم: اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له، أحداً صمداً لم یتخذ صاحبة و لا ولداً.

3️سوم: اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له، احدا صمدا لم یلد و لم یولد و لم یکن له کفوا احدا.

4️ چهارم: اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له، له الملک و له الحمد یحیی و یمیت و هو حی لا یموت بیده الخیر و هو علی کل شیی ء قدیر.

5️  پنجم: حسبی الله و کفی سمع الله لمن دعا لیس وراء الله منتهی أشهد لله بما دعا و أنه بری ء ممن تبرء و ان لله
الاخره و الاولی.
 
حواریون از عیسی (علیه السلام) پرسیدند: ای روح الله کسی که این کلمات را بگوید چه پاداشی دارد؟

 فرمود: کسی که صد بار، اولی را بگوید زمینیان عملی بهتر از عمل او در آن روز ندارند و در روز قیامت خوبیهای او از همه بندگان بیشتر خواهد بود

  وکسی که دومی را صد بار بگوید گویا تورات و انجیل را دوازده بار خوانده و پاداش آن را بدست آورده باشد. عیسی (علیه السلام) پرسید: ای جبرییل ثواب آن چیست؟ گفت: هیچ فرشته ای در آسمانهای هفتگانه قدرت حمل یک حرف از تورات و انجیل را ندارد مگر این که من و اسرافیل برانگیخته شویم زیرا او اولین بنده ای است که لا حول و لا قوه الا بالله گفت.

  و کسی که صد بار، سومی را بگوید، خداوند بخاطر آن برای او ده هزار نیکی نوشته، ده هزار گناه او را پاک کرده، ده هزار درجه او را بالاتر برده و هفتاد هزار فرشته را که دستهای خود را بلند کرده و بر کسی که آن را گفته است صلوات می فرستند، فرود می آورد. عیسی گفت: جبرییل! ملائکه جز بر پیامبران بر کسی دیگر صلوات می فرستند؟ جبرییل گفت: کسی که به آنچه از سوی خدا توسط پیامبران آمده است ایمان آورده و تعبیر نکند، پاداش پیامبران به او داده می شود.

  و کسی که صدبار، چهارمی را بگوید فرشته ای که با خدا ارتباط دارد او را می یابد آنگاه خداوند به گوینده آن با نگاه رحمت می نگرد و کسی که خدا با نگاه رحمت به او بنگرد، بدبخت نخواهد شد.

 عیسی گفت: جبرئیل! ثواب پنجمی چیست؟ او گفت: این دعای من است و من اجازه ندارم آن را برای تو توضیح بدهم.”

 برگرفته از كتاب المراقبات ميرزا جواد اقا ملكي تبريزي
 

   دهه‌ی اوّل ذی‌الحجّه، مدرسه‌ی انقطاع و توحید- قسمت پایانی

  در بعد عملی هم با مراقباتی که سالک در پیش می‌گیرد، میوه این چهلّه را بچیند و به ثمره‌ی این چهلّه که موحّدانه زندگی کردن است، نائل شود.
در مورد موحّدانه زیستن در کتاب  شراب‌ طهور مفصّل توضیح داده‌ایم.

  موحّدانه زندگی کند؛ یعنی نه تنها در عالم غیرخدایی نبیند؛ بلکه میوه‌ی این غیرخدا ندیدن را، هم در عملش، هم در وجودش و هم در زندگی‌اش ظاهر کند؛ یعنی به غیرخدا امید نبندد و اتّکا نکند؛ از غیر خدا نهراسد؛ اعتماد و اتّکایش فقط به خدای‌متعال باشد؛ به #توکّل کامل و به مقام #تفویض و واگذار کردن همه‌ی امور خویش به اراده‌ و رضایت الهی برسد؛ به مقام قناعت، #صبر، #رضا و شکر نائل شود؛ اهل تسلیم مطلق در برابر حقیقت حقّ شود؛ دل به غیرخدا نسپارد؛ دل‌باخته‌ی خدا باشد و هرچه غیرخدا را از خانه‌ی دل بیرون بریزد

 و آنگاه که عاشق خدا شد، به همه‌ی عالم عشق بورزد؛ چون همه‌ی عالم آیینه‌هایی هستند که صورت معشوق ازلی در آنها دیده می‌شود؛ لذا برای عاشق خداوند همه‌ی این آیینه‌ها دوست‌داشتنی است. به‌قول شاعر:

  به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم از اوست
 عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

 این موحّدانه زیستن است. موحّدانه زیستن یعنی دل تنها یک دلبر داشته باشد: «ما جَعَلَ اللهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَینِ فِی‏ جَوْفِهِ» (1) خدا در سینه‌ی هیچ‌کس دو دل قرار نداده است و هر دل، جز یک دلبر و دلدار نمی‌تواند داشته باشد. موحّدانه زیستن یعنی دل را تنها خانه‌ی خدا کند و تنها
محبّت و عشق الهی را در جان خویش داشته باشد.

  بنابراین هم در بُعد نظری از مرتبه‌ی قطع، به انقطاع و از مرتبه انقطاع، به کمال انقطاع نائل شود و هم در مرتبه‌ی عملی موحّدانه زندگی کند؛ احساس کند؛ عشق بورزد؛ اتکّا کند؛ قدم بردارد؛ هدف گزیند و تلاش کند.

  دهه‌ی الهیه و توحیدیه برای این است که انسان در نظر و عمل شخص و سالک موحّدی شود و از شرک و دوبینی نجات پیدا کند.

  در محضر استاد مهدی طیب - جلسه ی 11 مهر 92

  1. سوره ی احزاب، آیه ی 4.

  جز خدا را در عالم ندیدن هم مراتبی دارد که در این ده روز باید تکمیل شود؛ چون گاهی سالک از غیرخدا قطع توجّه می‌کند؛ امّا خود این قطع توجّه او نوعی التفات و توجّه است. همین که اراده می‌کند که توجّه خود را از غیرخدا قطع کند، ظهور یک نوع توجّه است. این  مقام قطع است و توحید تام بالاتر از این است. مرتبه‌ی بالاتر،  مقام انقطاع است.

 در  مقام انقطاع این اراده، التفات و توجّه نیست؛ خود به خود غیر خدا دیده نمی‌شود؛ نه اینکه شخص اراده کند غیر خدا را نبیند. این مرتبه ی انقطاع است. و اوج مرتبه‌ی توحید، مرتبه‌ی کمال انقطاع است؛ که در  مناجات شعبانیه از خدا می‌خواهیم:

«اِلـٰـهِی‏ هَبْ‏ لِی‏ كَمالَ‏ اْلاِنْقِطاعِ اِلَیكَ».

 این ناظر به مرتبه‌ای است که نه تنها غیر خدا را نمی‌بیند، آن هم نه با التفات و اراده، که با اراده ی خویش توجّه‌ خود را از غیرخدا قطع کرده باشد؛ بلکه به جایی رسیده است که به طور طبیعی غیر خدا را نمی‌بیند؛ و به بالاتر از این هم رسیده است؛ یعنی این غیر خدا ندیدنِ خود را هم نمی‌بیند. این  کمال انقطاع است؛ که سالک ندیدن خود را هم نمی‌بیند و به آن توجّه ندارد. این توحید در بُعد نظری.

 امیدواریم سالک‌الی‌الله با مراقبات ده روز اوّل ماه ذی‌الحجّه، که ایّام معدودات است و به تعبیر قرآن‌کریم ایّام معلومات است، در مراتب  توحید نظری و در معرفت‌الله اینگونه شود.

ادامه دارد…

  در محضر استاد مهدی طیب - جلسه ی 11 مهر 92

  جز خدا را در عالم ندیدن هم مراتبی دارد که در این ده روز باید تکمیل شود؛ چون گاهی سالک از غیرخدا قطع توجّه می‌کند؛ امّا خود این قطع توجّه او نوعی التفات و توجّه است. همین که اراده می‌کند که توجّه خود را از غیرخدا قطع کند، ظهور یک نوع توجّه است. این  مقام قطع است و توحید تام بالاتر از این است. مرتبه‌ی بالاتر،  مقام انقطاع است.

 در  مقام انقطاع این اراده، التفات و توجّه نیست؛ خود به خود غیر خدا دیده نمی‌شود؛ نه اینکه شخص اراده کند غیر خدا را نبیند. این مرتبه ی انقطاع است. و اوج مرتبه‌ی توحید، مرتبه‌ی کمال انقطاع است؛ که در  مناجات شعبانیه از خدا می‌خواهیم:

«اِلـٰـهِی‏ هَبْ‏ لِی‏ كَمالَ‏ اْلاِنْقِطاعِ اِلَیكَ».

 این ناظر به مرتبه‌ای است که نه تنها غیر خدا را نمی‌بیند، آن هم نه با التفات و اراده، که با اراده ی خویش توجّه‌ خود را از غیرخدا قطع کرده باشد؛ بلکه به جایی رسیده است که به طور طبیعی غیر خدا را نمی‌بیند؛ و به بالاتر از این هم رسیده است؛ یعنی این غیر خدا ندیدنِ خود را هم نمی‌بیند. این  کمال انقطاع است؛ که سالک ندیدن خود را هم نمی‌بیند و به آن توجّه ندارد. این توحید در بُعد نظری.

 امیدواریم سالک‌الی‌الله با مراقبات ده روز اوّل ماه ذی‌الحجّه، که ایّام معدودات است و به تعبیر قرآن‌کریم ایّام معلومات است، در مراتب  توحید نظری و در معرفت‌الله اینگونه شود.

ادامه دارد…

  در محضر استاد مهدی طیب - جلسه ی 11 مهر 92