اشک های بی صدا

 قارصه، واقصه و قامصه

در زمان پیامبر صلی‌الله علیه و آله زنی زن دیگر را برای تفریح و شوخی به دوش خود حمل کرده بود که زن دیگر آمد و زن اولی (مرکوب) را نیشگون گرفت و این کار، سبب شد که پای زن از زمین برداشته شد و زنِ سواره از بالای دوش او به زمین افتاد و گردنش شکست و جان داد.

این جریان را برای داوری نزد امیرالمؤمنین بازگو کردند.

 امام فرمود دیهٔ زن سواره بر سه بخش تقسیم می‌شود:
یک ثلث آن را زنی که بر دوش او بوده بدهد
و یک ثلث دیگر را زن نیشگون گیرنده بدهد
و ثلث دیگری از زن سواره است چون از روی لهو سوار شده و به هلاکت خویش اعانت کرده است.

 این خبر را به رسول خدا صلی‌الله علیه و آله رساندند، پیامبر صلی‌الله علیه و آله حکم علی علیه‌السلام را قبول کردند و امضاء فرمودند.

 توضیح آنکه: در زبان عربی، زن سواره را «واقصه» و زن نیشگون گیرنده را «قارصه» و زن حمل‌کننده که پایش را بلند کرد، «قامصه» گویند.

  الارشاد، ص 105- عجائب احکام امیرالمؤمنین- مناقب ابن شهرآشوب- النهایه ابن اثیر