اشک های بی صدا

آب قم، آب نجف

 فرزند يكى از علماى قم در نجف با استاد رفاقت و دوستى داشت. روزى از استاد پرسيد: «پدر من در علم بالاتر و اعلم است يا فلان عالم بزرگ نجف»؟
ايشان فرمود: «عالم مقيم در نجف از پدرتان در اعلميت، بالاتر است». آن آقازاده قمى زير بار نرفت و قبول نكرد.
استاد فرمود: «به قرآن تفأل مى ‏زنم، هرچه آمد همان مورد قبول است»؟ گفت: «آرى» و استخاره گرفتند و اين آيه آمد: »هو الذى مرج البحرين هذا عَذب فرات و هذا ملح أُجاج«. يعنى او كسى است كه دو دريا را به هم پيوست، اين يكى شيرين و گوارا و آن يكى شور و تلخ است.

  استاد فرمود: «آب قم شور و تلخ است و آب نجف شيرين و گوارا است».

نظر استاد کشمیری طبق آيه به صواب در آمد.

 (مژده دلدار: ص 49)
استاد سید علی اکبر صداقت