اشک های بی صدا

  در افواه هست که وقتی حضرت بقیّةالله الاعظم ارواحنافداه ظهور فرمودند، قبله را به  کربلا منتقل می‌کنند و مرقد مطهّر حسینی‌ قبله می‌شود. معنای این سخن آن نیست که از نظر جغرافیایی، سمت ایستادن برای عبادت، از شهر مکّه به شهر  کربلا تغییر می‌کند. این دریافت اشتباهی از این سخن است.

قبله محلّ اقبال انسان است؛ محلّی است که دل انسان به آن رو می‌کند؛ قلب انسان به آن متوجّه است؛ توجّه انسان به آن متمرکز است؛ «فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ» جایی که وجه انسان، وجهه‌ی همّت انسان، روی دل و قلب انسان، همه‌ی حواس و توجّه انسان به آن سمت است، آنجا  قبله است. اینکه قبله به  کربلا منتقل می‌شود، یعنی روح کعبه، که حقیقت  ولایت است، و ظهور ولایت در اوج قلّه‌ی آن، که عشقی است که اباعبدالله عليه السلام در عالم ظاهر کردند، آن عشق الهی بروز می‌کند و روح کعبه، که عشق حسینی است، قبله‌گاه قلب‌ها و دل‌های انسان‌ها می‌شود. آیا امروز علائم آن را نمی‌بینیم؟ حتّی به شکل ظاهری عرض کنم؛ مگر چند نفر به مراسم حج مشرّف می‌شوند؟ حتّی سال‌هایی که خیلی حج شلوغ است؛ ايام اربعین چند نفر در کربلای اباعبدالله عليه السلام بودند؟ آیا  قبله به کربلا منتقل نشده است؟ محلّ توجّه دل‌ها و قلب‌ها کربلای اباعبدالله الحسین عليه السلام نشده است؟ و حال خواهید دید در آينده چه اتّفاقی می‌افتد.

صبر کن صبح دولتت بدمد کاین هنوز از نتایج سحر است

 استاد مهدي طيب / جلسه ٤ ديماه ٩١