اسماء حسنای الهی را وسیله حلّ مشکلات و رسیدن به حاجات قرار ندهیم (٢)
اسماء حسنای الهی را وسیله حلّ مشکلات و رسیدن به حاجات قرار ندهیم (٢)
در اسماء خارجیه نیز همین‌طور است. نکند خدای ناکرده اسماء حسنای حضرتِ حق را خرج همین مشکلات ظاهریمان کنیم؛ فقرمان، بدهی مان، مریضی مان، مشکلات خانوادگی، … . آن حضرات وسیله هستند. قرآن هم امر کرد؛ «وَابتَغوا إلَیهِ الوَسیلَۀَ» به‌سوی خدای متعال وسیله بجویید. امّا فرمود «وَابتَغوا إلَیهِ» اینها وسیله ای هستند که تو را به‌سوی او ببرند. آنها را وسیله حلّ مشکلات دنیوی خود نکن؛ وسیله سیر الی‌الله خود کن؛ «وَابتَغوا إلَیهِ الوَسیلَۀَ» ائمّه ع وسیله تقرّب الی‌الله اند. نکند خدای ناکرده چیز بزرگتر را خرج چیز کوچک‌تر کنیم. به تعبیر قرآن: «أتَستَبدِلونَ الَّذی هُوَ أدنی بِالَّذی هُوَ خَیرٌ؟» چیز پست تر را بگیریم؛ آنچه برتر است را خرجش کنیم؟!
خواستن از ائمّه ع خواستن از خود خداست؛ ولی از ایشان چه بخواهیم؟ توسّل به ائمّه ع ، به امر خود خداست. خود خدا فرمود: «وَابتَغوا إلَیهِ الوَسیلَۀَ» به‌سوی خدا وسیله بجویید. ولی باید ببینیم اینکه اهل بیت : فرمودند: «نَحنُ الوَسیلَۀ» ما اهل بیت وسیله ایم؛ منتها این وسیله چیست؟ خواستن از اهل بیت ع، عین خواستن از خداست. وقتی من با شما حرف می زنم، به چهره ی شما نگاه می کنم؛ به وجه شما نگاه می کنم. مقصود من خود شمایید؛ امّا نگاه من به وجه شماست. ائمّه ع وجه‌الله اند؛ فرمودند: «نَحنُ وَجهُ اللهِ» پس وقتی می خواهیم به خدا توجّه کنیم باید به چه نگاه کنیم؟ به وجه الله؛ به ائمّه ع؛ در زیارت جامعه کبیره می خوانید: «مَنْ قَصَدَهُ تَوَجَّهَ بِكُمْ» هرکس قصد خدا کند، به شما توجّه می کند؛ چون شما وجه‌الله هستید. ائمّه ع که شخصیت علی‌حدّه ای دربرابر خدا ندارند. باز در همین زیارت جامعه می خوانید: «مَن أحَبَّکُم فَقَد أَحَبَّ اللهَ» هرکس شما را دوست داشته باشد، خدا را دوست دارد. «وَ مَن أَبغَضَکُم فَقَد أَبغَضَ اللهَ» و هرکس به شما بغض و کینه داشته باشد، به خدا بغض و کینه دارد. «وَ مَن أَطاعَکُم فَقَد أَطاعَ اللهَ» هرکس از شما ائمّه اطاعت کند، از خدا اطاعت کرده است. «وَ مَن عَصاکُم فَقَد عَصا اللهَ» و هرکس دربرابر شما سرکشی و عصیان کند، دربرابر خدا سرکشی و عصیان کرده است. ائمّه ع شخصیت جداگانه و علی‌حدّه ای ندارند. می خواهید از خدا درخواست کنید؛ باید از آنها بخواهید. آنها وسیله ی الی الله اند. قرآن فرمود: «یَبتَغونَ إلی ربِّهِمُ الوَسیلَۀَ، أَیُّهُم أَقرَبُ» به‌سوی خدا وسیله می جویند؛ آن وسیله کیست؟ «أَیُّهُم أَقرَبُ» آنکه دربین آنها به خدا نزدیک‌تر است. آیات قرآن ما را به‌سوی توسّل هدایت کرده است؛ امّا در توسّلمان مواظب باشیم؛ ائمّه ع را وسیله ی چه چیز می کنیم؟ وسیله راه یافتن به خدا؛ وسیله ی وصل شدن و وصال الهی؛ لقاء و دیدار خداوند؟ یا خدای‌ناکرده وسیله ی دنیای خودمان؟
استاد مهدي طيب