اشک های بی صدا

خداوند می‎فرماید: لَن تَنالُوا البِرَّ حَتّی تُنفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ: هرگز به برّ و نیکی نایل نمی‎شوید، مگر اینکه از آنچه دوستش دارید، انفاق کنید. وقتی چیزی را که دوست داری، به سوی او می‎فرستی، دلت هم همراه آن پیش او می‎رود. داستان شتر و ناقه‎اش که مولوی نقل کرده، مثال خوبی برای این حقیقت است.

دل هر جا برود، فکر و دست و پا هم به دنبال آن می‎رود. دلت را به سوی خدا و خوبان خدا بفرست، همه‎ی وجودت اصلاح می‎شود. برای اینکه دلت نزد خدا برود، چیزی را که دوست داری در راه خدا بده، دلت هم همراه آن به نزد خدا می‎رود. لَن تَنالُوا البِرَّ حَتّی تُنفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ: هرگز به بّر و نیکی نائل نمی‎شوید، تا اینکه از آنچه دوست دارید، انفاق کنید. دلت (محبّت) امانت خداست که تنها انسان حامل آن شد، دل را به اهل دل و دلبر بده. اِنَّ اللهَ یأمُرُکُم اَن تُؤَدُّوا الاَماناتِ اِلى اَهلِها: خداوند به شما فرمان می‎دهد که امانت‎ها را به اهلش برگردانید. باید امانت را به صاحبش بازگرداند. اَلمَرءُ یَحشُرُ مَعَ مَن اَحَبَّ: مرد با کسی محشور می‎شود که دوستش دارد. دلت دنبال هر چیزی رفت، همه‎ی اعضا و جوارحت هم می‎رود. هر کس با محبوب خود محشور می‎شود.

اعمال هر کس به ‎اندازه‎ی معرفتش قیمت دارد. خلوص عمل، بسته به میزان معرفت است. اعمالی که از محبّت سرچشمه می‎گیرد، خلوصش بیشتر است.

مؤمن با نماز و روزه و عباداتی که انجام می‎دهد، به خدا می‎گوید که گرچه در طریق تو فشار زیادی به من وارد می‎شود و درد می‎کشم، ولی با وجود همه‎ی اینها باز هم خواهان توام.

منبع:فایل pdf کتاب  مصباح الهدی