دلت دنبال هر چیزی رفت، همهی اعضا و جوارحت هم میرود
خداوند میفرماید: لَن تَنالُوا البِرَّ حَتّی تُنفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ: هرگز به برّ و نیکی نایل نمیشوید، مگر اینکه از آنچه دوستش دارید، انفاق کنید. وقتی چیزی را که دوست داری، به سوی او میفرستی، دلت هم همراه آن پیش او میرود. داستان شتر و ناقهاش که مولوی نقل کرده، مثال خوبی برای این حقیقت است.
دل هر جا برود، فکر و دست و پا هم به دنبال آن میرود. دلت را به سوی خدا و خوبان خدا بفرست، همهی وجودت اصلاح میشود. برای اینکه دلت نزد خدا برود، چیزی را که دوست داری در راه خدا بده، دلت هم همراه آن به نزد خدا میرود. لَن تَنالُوا البِرَّ حَتّی تُنفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ: هرگز به بّر و نیکی نائل نمیشوید، تا اینکه از آنچه دوست دارید، انفاق کنید. دلت (محبّت) امانت خداست که تنها انسان حامل آن شد، دل را به اهل دل و دلبر بده. اِنَّ اللهَ یأمُرُکُم اَن تُؤَدُّوا الاَماناتِ اِلى اَهلِها: خداوند به شما فرمان میدهد که امانتها را به اهلش برگردانید. باید امانت را به صاحبش بازگرداند. اَلمَرءُ یَحشُرُ مَعَ مَن اَحَبَّ: مرد با کسی محشور میشود که دوستش دارد. دلت دنبال هر چیزی رفت، همهی اعضا و جوارحت هم میرود. هر کس با محبوب خود محشور میشود.
اعمال هر کس به اندازهی معرفتش قیمت دارد. خلوص عمل، بسته به میزان معرفت است. اعمالی که از محبّت سرچشمه میگیرد، خلوصش بیشتر است.
مؤمن با نماز و روزه و عباداتی که انجام میدهد، به خدا میگوید که گرچه در طریق تو فشار زیادی به من وارد میشود و درد میکشم، ولی با وجود همهی اینها باز هم خواهان توام.
منبع:فایل pdf کتاب مصباح الهدی