در همان حدّی هم که می‌توانیم، محرومیم.
حضرت مهدی ارواحنافداه محبوب دل مؤمنان است. هرآنچه دوست‌داشتنی و دلرباست، به‌خاطر خصائص و ویژگی‌های دوست‌داشتنی و نیک آن است و حضرت مهدی ارواحنافداه تجلّی کامل و مطلق همه‌ی دوست‌داشتنی‌هاست.
هر خلق حَسَن و سجیّه‌ی نیک و هر خصال شایسته و رفتار پسندیده، هر معرفت بلند و کمال متعالی، هرچه تصوّر کنیم، یکپارچه در آن بزرگوار محقّق است.
لذا اگر کسی اندک توجّه و معرفتی به آن حضرت پیدا کند، راهی جز دل باختن به آن حضرت نخواهد داشت؛ زیرا همه‌ی ابعاد وجودی حضرت چنان دلرباست که محال است کسی با جلوه‌ای از جمال آن بزرگوار آشنا شود و توان گریختن از دام محبّت ایشان را داشته باشد.
کم‌توجّهی برخی از ما، ناشی از کم‌معرفتی است. اگر شناخت، کامل و شایسته باشد، بی‌تردید به محبّت حضرت راه می‌یابیم.
اگرچه شناخت كامل معصومين ازعهده‌ي ما خارج است و انديشه‌ي بشري كوتاه‌تر از آن است كه به بلنداي قلّه‌ي كمال اهل‌بيت عصمت و طهارت پركشد؛ امّا اگر كسي درحدّ همان ظرف معرفتي بشر نيز آن حضرت را بشناسد، لحظه‌اي توجّهش از ايشان سلب نخواهد شد.
اگر بی‌توجّهیم برای این است که در همان حدّی هم که می‌توانیم، محرومیم.
در محضر استاد مهدی طیب - جلسه ی 16 شهریور 85