خنده دل
دل مثل غنچهی گل است. خداوند غنچهی ولایت و محبّت اهل بیت علیهم السّلام را در سرّ مؤمنین قرار داده است. این غنچه در آغاز سفت است، آفتاب دنیا نمیتواند این غنچه را باز و شکوفا کند. باران رحمت الهی که ببارد و خورشید محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم که بتابد، این غنچه میخندد و باز میشود. این غنچه جز با بوی عطر محمّد و آل محمّد علیهم السّلام نمیخندد. وقتی غنچهی دل انسان با خدا خندید و از خدا و حقیقت نفس خودش راضی شد، دیگر غم او را نمیگیرد. موت غنچهی دل مؤمن را باز میکند. با موت، این گل میشکفد و زیباییش را آشکار و عطرش را پراکنده میکند. هر دلی که خندید، دیگر نه مخلوق او را میشناسد و نه او مخلوق را میشناسد؛ تنها خدا او را میشناسد و او نیز تنها خدا را میشناسد.
شرح و توضیح مصباح_الهدی /مبحث یازدهم:محبت ٨ / استادمهدی طیّب
فایل pdfکتاب مصباح_الهدی