اشک های بی صدا

می گویند روزی مردی گندم بار الاغ خود کرد و به در خانه ی بهلول که رسید، پای الاغ لنگید و الاغ زمین خورد و بار بر زمین ماند.
مرد در خانه ی بهلول را زد و از او خواست که الاغش را به امانت به او واگذارد تا بار بر زمین نماند. بهلول با خود عهد کرده بود که الاغ خود را به کسی به امانت ندهد. چون پیش تر خیانت دیده بود در امانت، یا بر فرض از الاغش بار زیاد کشیده بودند.
گفت: الاغ ندارم و در همان لحظه صدای عر عر الاغش از طویله آمد.
مرد گفت: صدای عرعر الاغت را مگر نمی شنوی که چنین دروغ می گویی؟
بهلول گفت: رفیق! ما پنجاه سال است که همدیگر را می شناسیم. تو به حرف من گوش نمی دهی. به صدای عر عر الاغم گوش می دهی احمق!