تا کی می‌خواهی اسیر عالم خاک باشی
امروز به سبزه‌زارها، باغ‌ها و دشت‌ها نگاه می‌کنیم و جلوه‌های شکوفایی طبیعت را می‌بینیم و هر یک از اینها با ما سخن می‌گویند. هر شکوفه که شکفته، هر گل که خندیده و عطر و رنگ زیبای خود را در معرض دید قرار داده و هر میوه که به ثمر نشسته است، همه به ما انسان‌ها تذکّر می‌دهند که :
چه شکوفایی در تو اتّفاق افتاده است؟
منِ گیاه تاب نیاوردم در زیر خاک به سر برم؛ خاک را شکافتم؛ سر از خاک بیرون آوردم. تو تا کی می‌خواهی اسیر عالم خاک باشی؟
آیا تصمیم نداری خاک را بشکافی و سر از ملکوت و عوالم بالاتر درآوری؟
آیا می‌خواهی همیشه در عالم حیوانیّت و طبیعت اسیر بمانی؟
این همه استعداد در نهاد تو قرار داده شده است؛ آیا نمی‌خواهی به شکوفایی آنها بپردازی و کمالات انسانی را در خود به ثمر بنشانی و میوه‌های افکار و اخلاق و رفتار فاضله‌ی انسانی را در وجود خود به ثمر برسانی؟
همه‌ی طبیعت با ما سخن می‌گوید. اگر پیام بهار طبیعت را شنیدیم و برای بهار جان در ما مقدّمه‌ای شد، در آن صورت عید خجسته‌ای است؛ به‌راستی عید است؛ یعنی به خود برگشته‌ایم؛ عود کرده‌ایم. آن موقع است که شایسته‌ی شادمانی کردن و جشن گرفتن است.
امیدواریم آغاز سال جدید برای ما این گونه بوده باشد و مبدأ یک شکوفایی و تحوّل و حیات و تکامل در وجود ما و در روحیّات و رفتارها و خلقیّات ما باشد.
استاد مهدي طيب 1392/1/15