بياني جامع و زيبا از زبان عصمت
حضرت رضا(عليه السلام) فرمودند:
«آنها ]كه در امر امامت اختلاف كردند و گمان كردند كه امامت امري انتخابي است [ ناداني كردند… مگر مردم، مقام و منزلت امامت در ميان امت را مي‌دانند تا روا باشد كه به اختيار و انتخاب ايشان واگذار شود؟!
همانا امامت، قدرش والاتر و شأنش بزرگ‌تر و منزلتش عالي‌تر و مكانش رفيع‌تر و عمقش ژرف‌تر از آنست كه مردم با عقل خود به آن برسند يا با آراي خود آن را دريابند…
همانا امامت، مقامي است كه خداي عزوجل، بعد از رتبه نبوّت و خُلّت (مقام خليل اللّهي) در مرتبه سوم به ابراهيم(عليه السلام) اختصاص داد… امامت، خلافت خدا و خلافت رسول خدا(صلي الله عليه و آله وسلم) و مقام اميرالمؤمنين(عليه السلام) و ميراث حسن و حسين(عليهما السلام) است. به راستي كه امامت، زمام دين و مايه نظام مسلمين و صلاح دنيا و عزّت مؤمنان است… كامل شدن نماز، روزه، حج و جهاد و… نيز حفظ مرزها به سبب امام ]و پذيرفتن ولايت [است.
امام، حلال خدا را حلال و حرام او را حرام مي‌كند ]و مطابق حكم واقعي پروردگار، حكم مي‌كند[ و حدود الهي را به پا مي‌دارد و از دين خدا حمايت كرده و با حكمت و موعظه نيكو و دليل رسا به راه پروردگار دعوت مي‌كند.
امام مانند خورشيد طلوع كننده است كه نورش عالم را فرا مي‌گيرد و خودش در افق است به گونه‌اي كه دست‌ها و ديدگان به او نرسد. امام، ماه تابان، چراغ فروزان، نور درخشان و ستاره راهنما در شدت تاريكي‌ها و در راههاي شهرها و كويرها و در گرداب درياها ]و نجات دهنده از انواع فتنه‌ها و ناداني ها[ است…
امام انيس همراه و پدر مهربان و برادر تني و مادر نيكوكار به فرزند كوچك و پناهگاه بندگان در مصيبت‌هاي بزرگ است. امام كسي است كه از گناهان پاك و از عيب‌ها بر كنار است. او به دانش مخصوص و به خويشتن داري و حلم نشانه دار است… امام، يگانه روزگار خويش است و كسي به (ساحت) او نزديك نمي‌شود و هيچ دانشمندي با او برابر نمي‌گردد. نه كسي جاي او را مي‌گيرد و نه براي او مثل و مانندي يافت مي‌شود… پس كيست كه بتواند امام را بشناسد و يا انتخاب امام براي او ممكن باشد؟! هيهات هيهات! در اينجا خردها گم گشته و عقل‌ها سرگردان و حيران گرديده است. ]در اينجا[ ديده‌ها بينور، بزرگان كوچك؛ حكيمان متحيّر… و سخن دانان درمانده‌اند از اينكه بتوانند يكي از شوؤن يا فضيلت‌هاي امام را توصيف كنند و آنان همگي به عجز و ناتواني اعتراف مي‌كنند!!…»
منبع:
كافى، ج 1، باب 15، ح 1، ص 255