ای جهانیان!... اَنا بقیةُالله المُنْتَظَر
در شب جمعه نیمه شعبان سال 255 هجری، با میلاد حضرت مهدی«امام حجةبن‌الحسن‌العسكری عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف» به تحقق پیوست. و بدین‌سان آفتاب از افق شرق سرزد و صبحگاهان فرزندی پاك از تبار والا پای به عرصه گیتی نهاد.
…
و ما اینك، شادمان از میلادش و نگران در انتظار قدومش دیر زمانی است كه دل در گرو مهرش بسته‌ایم و بر آستانش زانو زده‌ایم. سر و روی بر این بارگاه جلال می‌ساییم و مُهر مِهرش را بر جبین می نهیم.
و ما اینك:
ملتهب و چشم به راه، بر افق، چشم دوخته‌ایم تا از آن دوردست‌ها، تك‌سواری پدیدارشود و…گرد پای مركبش بر سرهایمان نشیند و خاك قدومش توتیای چشمانمان باشد.
آری، گوش فراداده‌ایم تا از ورای دشت‌ها و صحراها، كوه‌ها، فرازها و فرودها، آن آوای ملكوتی گوش جانمان را نوازش دهد،كه:
ای جهانیان!… اَنا بقیةُالله المُنْتَظَر
ای عالمیان!… اَنا بقیةُالله المُنْتَقِم
وه كه چه شنیدنی است آن صدای آسمانی سروش، و چه دیدنی است آن صحنةپرجوش و خروش:
به امید روزی كه خورشید فروزان جهان هستی از پشت ابرهای غیبت، طالع گشته، جهان هستی را با فروغ رویش منور ساخته، كاخ ستمگران را بر سرشان فرو ریخته، شالوده حكومت واحد جهانی را بر اساس عدالت و آزادی بنیاد نهد.