اشک های بی صدا

شام روز چهاردهم شعبان، یعنی شب نیمه‌ی ماه شعبان، شب بسیار عظیم القدری است. این شب در عظمت، پهلو به پهلوی لیالی قدر می‌زند. به موجب روایاتی که از معصومین علیهم‌السّلام رسیده است، جزئیات مقدّرات عالم در شب نیمه‌ی شعبان رقم می‌خورد. کلّیات مقدّرات در لیلة ‌القدر و جزئیّاتش در شب نیمه‌ی شعبان تعیین می‌شود.

شب نیمه‌ی شعبان برجستگی و امتیازی نیز نسبت به #لیله_القدر دارد و آن این است که لیلة ‌القدر ناشناخته است و معلوم نیست کدام شب است. محتمل است شب نوزدهم، شب بیست و یکم، و با احتمال بیشتر، شب بیست و سوّم ماه مبارک رمضان باشد؛ ولی همه‌ی شب‌های سال احتمال لیلة ‌القدر بودن دارد. این در جنبه‌ی آفاقی است.

در جنبه‌ی انفسی که روشن است؛ هر کس در سیر خود در مقطعی به لیلة ‌القدر سیر باطنی خود می‌رسد و بعد از آن یوم ‌القیامه‌ی او برپا می‌شود و زمان آن برای هر کس متفاوت است. امّا شب نیمه‌ی شعبان، شب مشخصّی است و مثل لیلة‌القدر در بین شب‌های سال گم نیست؛ لذا اهل مراقبه این شب را بسیار غنیمت می‌دانند.

شب بسیار بزرگی است. احیاء این شب و به عبادت و مناجات با خدای متعال پرداختنِ در آن، ارج و اجر بسیار عظیمی دارد. دعاهای خاصّ، سجده‌های خاصّ، نمازهای خاصّ و اعمال ویژه‌یی برای این شب از سوی معصومین صلوات‌الله‌علیهم‌اجمعین وارد شده است که برخی از آنها در کتاب «مفاتیح الجنان» که در دسترس همه‌ی عزیزان است؛ درج شده است. ان‌شاء‌الله از این شب و از اعمال برجسته‌ی آن، نهایت بهره را ببریم. در شب نیمه‌ی شعبان که دعا به اجابت بسیار نزدیک است؛ شایسته است در رأس دعاهای ما، طلب فرج و ظهور امام عصر ارواحنافداه باشد که فرج آن حضرت مبدأ همه‌ی فتوحات و سعادات و همه‌ی فرج‌هاست. میلاد امام عصر ارواحنافداه در سحرگاه نیمه‌ی شعبان، نزدیکی‌های صبح، بر شرافت شب نیمه‌ی شعبان می‌افزاید.”

استاد مهدي طيب _ جلسه ٨ تير ٩١

  شبیه ترین مردم به رسول الله صلی الله علیه و آله 

 امام حسین (ع) وقتی‌ می‌خواستند فرزند بزرگوار و پسر رشیدشان، حضرت علی‌اکبر (ع) را به میدان بفرستند، به خدای متعال عرضه داشتند:

  «اللّـٰهُمَّ اشْهَدْ» خدایا گواه و شاهد باش.

  «فَقَدْ بَرَزَ اِلَيْهِمْ غُلامٌ» پسر رشیدی از فرزندان من به میدان مبارزه با آنها می‌رود و بر آنها حمله‌ور می‌شود

 «اَشْبَهُ‏ النّاسِ‏ خَلْقاً وَ خُلُقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسولِكَ» (1)

که شبیه‌ترین مردم از نظر خلقت، منش و منطق به رسول‌الله(ص) است.

  شاید این تعبیر رسا‌ترین تعبیر در عظمت شخصیت حضرت علی اکبر است. تاریخ خلقت، انسانی عظیم‌تر از رسول‌الله (ص) ندیده است و در همه ی ابعاد وجودی، در معرفت، کمالات وجودی، اخلاق، فضائل و مکارم اخلاقی و رفتار و کردار، اشرف خلایق، وجود مقدّس خاتم‌النّبیّین، محمّد مصطفی(ص) است، به‌گونه‌ای که قرآن خُلق ایشان را تمجید کرد:
«اِنَّكَ‏ لَعَلىٰ‏ خُلُقٍ‏ عَظِيمٍ‏».(2)

  بحث‌هایی وجود دارد مبنی بر اینکه جنبه‌ی خلقت جسمانی هر شخص سهم خاصّی در استعداد کمالی او دارد و اگر وجود ما در جنبه‌ی پیکر جسمانی، اعتدال و تعادل را به  طور کامل نداشته باشد، این مرکب کشش اینکه ما بتوانیم پروازهایی را به اوج قلّه‌های بلند کمال انسانی داشته باشیم، ندارد. بحث اعتدال جسم جای خاصّی دارد و اشرف مخلوقات خدا، از لحاظ جسمی در اوج مرتبه‌ی اعتدال است.

  امام حسین (ص) می‌فرمایند علی‌اکبر (ع) «اَشْبَهُ النّاسِ خَلْقاً» یعنی از نظر خلقت و آفرینش، هم از بُعد جسمی و هم از بُعد روحی، شبیه به رسول‌خدا(ص) هستند. یعنی از نظر همه‌ی سرمایه‌هایی که در آفرینش و جنبه‌ی تکوینی، چه جنبه‌های روحانی و چه جسمانی، به پیغمبر‌اکرم(ص) عطا و عنایت شده است؛ شبیه‌ترین مردم در سرمایه‌های خلقتی و آفرینشی به رسول‌الله(ص) که اشرف خلایقند، علی‌اکبر (ع) هستند.

 امام معصوم بر این موضوع گواهی می‌دهند. یک ذرّه اغراق و زیاده‌گویی در آن نیست. این‌گونه نیست که بگوییم فرزندشان بوده و علاقه و عشق پدر و فرزندی سبب شده است که العیاذ بالله اغراق کنند. امام معصوم اهل اغراق نیستند.

  بعد هم از نظر خُلق، حضرت فرمودند: «اَشْبَهُ‏ النّاسِ‏ خَلْقاً وَ خُلُقاً» همان خُلقی که در پیغمبر‌اکرم (ص) بود و قرآن آن را ستود: «اِنَّكَ‏ لَعَلىٰ‏ خُلُقٍ‏ عَظِيمٍ‏»؛ در وجود حضرت علی‌اکبر (ع) به نحو کامل منعکس شده بود. خُلق، منش، سیرت و مکارم و ملکات اخلاقی هم در وجود ایشان در اوج است.

  سوم «مَنْطِقاً». یک معنای منطق سخن گفتن و سخنوری است. پیغمبر‌اکرم (ص) افصح خلق بودند. منهای آیات قرآن که کلام الله است، کلام خود رسول‌الله(ص) افصح کلمات است. مجموعه‌ی سخنان و جملات کوتاه پیغمبر (ص) را که جمع آوری کردند، نامش را نَهجُ‌الفَصاحَة گذاشتند. ائمّه (ع) فرمودند: «نَحْنُ اُمَراءُ الْکَلامِ» (1). اهل‌بیت امیران سخنوری هستند و پیغمبر (ص) اشرف و افضل از همه‌ی آنها می‌باشند. منطق شامل هر دو بعد سخن گفتن، یعنی فنّ سخنوری و محتوای سخنی که شخص می‌گوید، می‌شود. یعنی هم معارفی که از دهان گوینده بیرون می‌آید و هم ادبیات و شیوه و فنّ سخنوری‌یی که او در انتقال معارف و حقایقی که اظهار می‌کند، به‌کار می‌گیرد. اینها در رسول‌اکرم(ص) در اوج است و حضرت اباعبدالله(ع) فرمودند: علی اکبر از نظر منطق شبیه‌ترین مردم به رسول‌خدا (ص) است.

  منطق را اگر به‌معنای استدلال و مبانی برهانی کلام هم بگیریم، یعنی شبیه‌ترین شخص از نظر قدرت برهان، استدلال، تفکّر، منطق و عقلانیت به رسول‌خدا(ص) حضرت علی‌اکبر(ع) هستند.

منبع:

 در محضر استاد مهدی طیب 92/03/30
  1. سیّدبن طاووس، لهوف، ص 113 و مجلسی، بحار، ج 45، ص 43
2. سوره ی قلم، آیه ی 4.

یه فرمول جالب براتون آوردم که میدونم خیلی بدردتون میخوره…
تاحالا شده لازم بشه بدونین هر جزء قرآن تو صفحه چنده؟؟؟!

خب حالا من بهتون میگم

فرض کنیم میخوایم جزء ۸ رو ببینیم از کدوم صفحه شروع میکنه

از ۸ یه عدد کم میکنیم
میشه ۷ حالا ۷ رو ضرب در ۲ میکنیم میشه ۱۴
اون ۲ رو میزاریم بغل ۱۴
میشه ：
۱۴۲
پس جزء ۸ از صفحه ۱۴۲ شروع میشه
به همین راحتی
حالا یکی دیگه رو امتحان کنیم
جزء ۲۱
۲۱-۱=۲۰
۲۰×۲=۴۰
۴۰۲
پس جزء ۲۱ از صفحه ۴۰۲ شروع میشه…
خوب بود!؟؟

التماس دعا

فردا !
ساختن واژه ای به نام «فردا» بزرگترین اشتباه انسان بود،
تا زمانی که کودک بی سوادی بودیم و با این واژه آشنایی
نداشتیم،
خوب زندگی میکردیم.تمامی احساساتمان،
غم و شادیمان و هرچه داشتیم را همین امروز خرج میکردیم


انگار فهمیده تر بودیم، چون همیشه میترسیدیم شاید فردا نباشد.
از وقتی «فردا » را یاد گرفتیم،
همه چیز را گذاشتیم برای فردا.
از داشته های امروز لذت نبردیم و گذاشتیم برای روز مبادا…
شاید باید اینگونه «فردا» را معنی کنیم….
«فردا»روزیست که داشته های امروزت را نداری.
پس امروز را زندگی کن.

در شب جمعه‌ نیمه شعبان سال 255 هجری، با میلاد حضرت مهدی«امام حجةبن‌الحسن‌العسكری عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف» به تحقق پیوست. و بدین‌سان آفتاب از افق شرق سرزد و صبحگاهان فرزندی پاك از تبار والا پای به عرصه گیتی نهاد.
…
و ما اینك، شادمان از میلادش و نگران در انتظار قدومش دیر زمانی است كه دل در گرو مهرش بسته‌ایم و بر آستانش زانو زده‌ایم. سر و روی بر این بارگاه جلال می‌ساییم و مُهر مِهرش را بر جبین می نهیم.
و ما اینك:
ملتهب و چشم‌ به ‌راه، بر افق، چشم دوخته‌ایم تا از آن دوردست‌ها، تك‌سواری پدیدارشود و…گرد پای مركبش بر سرهایمان نشیند و خاك قدومش توتیای چشمانمان باشد.
آری، گوش فراداده‌ایم تا از ورای دشت‌ها و صحراها، كوه‌ها، فرازها و فرودها، آن آوای ملكوتی گوش جانمان را نوازش دهد،كه:

ای جهانیان!… اَنا بقیةُالله المُنْتَظَر
ای عالمیان!… اَنا بقیةُالله المُنْتَقِم
وه كه چه شنیدنی است آن صدای آسمانی سروش، و چه دیدنی است آن صحنةپرجوش و خروش:

به امید روزی كه خورشید فروزان جهان هستی از پشت ابرهای غیبت، طالع گشته، جهان هستی را با فروغ رویش منور ساخته، كاخ ستمگران را بر سرشان فرو ریخته، شالوده حكومت واحد جهانی را بر اساس عدالت و آزادی بنیاد نهد.

متن ادبی نیمه شعبان

مهدی “عج “، پایان بخش رسالت محمد و احیاگر حق علی و فاطمه ای، ای امامی که در وقار و جود چون حسن، در شجاعت چون حسین، در زهد چون سجاد، و در علم چون باقری،و در راستی چون صادق، در عفو چون کاظم، در احتجاج چون رضا،در تقوی چون تقی، در پاکیزگی چون نقی، و در ابهت چون پدر بزرگوارشان عسکری می باشد .

بر میم محمــد و جمـــالش صلوات

بر عین علی و ذوالفقارش صلوات

بر دسته گـل شاخـه طوبــی زهــرا

قائم به محمــد و كمـــالش صلـوات

برنائب برحق امامت صلوات

برصاحب انوار قیامت صلوات

خواهی که به روز حشر نگردی مایوس

بفرست به پیشگاه مهدی صلوات

برصاحب ذوالفقار حیدر صلوات

بروارث برحق پیمبر صلوات

خواهی که خداوند گناهت بخشد

بفرست بر این امام و رهبر صلوات

برصبر حسن و خوی احمد صلوات

براختر دوم امامت صلوات

خواهی که خداوندببخشد همه عصیان تورا

بفرست براین امام بی حد صلوات

بر چهره پر ز نور مهدی صلوات / بر جان و دل صبور مهدی صلوات

تا امر فرج شود مهیا بفرست / بهر فرج و ظهور مهدی صلوات . . .

برخاتم اوصیاء مهدی صلوات

برصاحب عصر ما مهدی صلوات

خواهی که خداوند بهشتت ببرد

بفرست توبر حضرت مهدی صلوات

بر چــــهره دلربای مهـــدی صلوات
بر جـــذبه هر نگاه مهـــدی صلـوات

مارا نبود چو هدیه ای لایق دوست
بر ســــجده هر نماز مهدی صلوات

  شروط ورود به بهشت

 شرط اول:
سوره مبارکه المعارج آیه 22
إِلَّا الْمُصَلِّينَ
 مگر نماز گزاران حقيقي.

 شرط دوم:
سوره مبارکه المعارج آیه 23
الَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ
 آنان که دايم در نماز و طاعت الهي عمر گذرانند.

 شرط سوم:
سوره مبارکه المعارج آیه 24
وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ
 و آنان که در مال و دارایی خود حقّي معيّن و معلوم گردانند.

 شرط چهارم :
سوره مبارکه المعارج آیه 25
لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ
 تا به فقيران سائل و فقيران آبرومند محروم رسانند.

 شرط پنجم:
سوره مبارکه المعارج آیه 26
وَالَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ
 و آنان که روز قيامت و جزا را تصديق کنند.

 شرط ششم:
سوره مبارکه المعارج آیه 29
وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ
 و آنان که اندام خود را از شهوت راني نگاه مي‌دارند.

 شرط هفتم:
سوره مبارکه المعارج آیه 32
وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ﴿۳۲﴾
  و آنان که امانت و عهد و پیمانشان را رعایت کنند. (۳۲)

 شرط هشتم:
سوره مبارکه المعارج آیه 33
وَالَّذِينَ هُمْ بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ ﴿۳۳﴾
 و آنان که برای گواهی به حق قیام کنند. (۳۳)

 شرط نهم :
سوره مبارکه المعارج آیه 34
وَالَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ

 و آنان که نماز خود را به وقت و شرايط و حضور قلب محافظت کنند.

 وعده خداوند رحمان و رحیم:
سوره مبارکه المعارج آیه 35
أُولَٰئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُكْرَمُونَ

 آنان در باغها ي بهشت ابد با عزّت و احترام متنعّمند.

 الهی ما را از نمازگزاران حقیقی خود قرار بده و گناهان ما را ببخش.

اي مالك ! بدان اگر مهربان باشی تورا به داشتن انگيزه های پنهان متهم ميكنند، ولی مهربان باش.
اگرشريف و درستكارباشی فريبت ميدهند ، ولی شريف ودرستكار باش
نيكيهای امروزت را فراموش ميكنند، ولی نيكوكار باش .
بهترينهای خودت را به ديگران ببخش ، حتی اگر اندك باشد .
در انتها خواهی ديد آنچه مي ماند ميان تو و خداي توست، نه ميان تو و مردم…….

منبع:
نهج البلاغه

و اینک هفت وادی نفـــــــــس ..

چو دل را محرم اسرار کردند خموشي را امانت دار کردند

مسئله ى نفس در مباحث عرفانى از مباحث محورى است ، چرا كه در تمام مسائلى كه عرفان مطرح مى كند ، تزكيه و تصفيه ى نفس مورد توجّه قرار گرفته است .


كسى كه نفس سركش را رام نكرده و غرايز و شهواتش را با برنامه هاى الهى مقيّد ننموده و از خود نگذشته و روى دل به سوى قبله ى حقيقى نكرده باشد ، هرگز نمى تواند در جمع عارفان الهى قرار گيرد .
بى ترديد تهذيب و تزكيه ى نفس از اهداف مهم و اساسى انبياى الهى بوده است .


تمام بدبختى هايى كه در دوره ى حيات ، گريبانگير بشر است ، علّت ومنشأيى جز پيروى از هواى نفس نداشته و ندارد .


از صاحب نفس شريره نمى توان توقّع خير داشت و اگر خيرى هم از او صادر شود به دايره ى حبط كشيده مى شود .


نفس مهذّب و تزكيه شده ، در آخرت آراسته به چهار سرمايه ى عظيم و ابدى مى شود :
1 ـ علم بدون جهل .
2 ـ ثروت بدون فقر .
3 ـ عزّت بى ذلّت .
4 ـ حيات بى موت .


آراستگى نفس به اين چهار ويژه گى ارزشمند از ماده ى فلاح ، كه براى تزكيه ى نفس ، در قرآن به كار رفته است استفاده مى شود . چنانكه راغب اصفهانى در المفردات متذكّر شده است .

( وَنَفْس وَمَا سَوَّاهَا * فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا * قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ) .

« نفوس آلوده كه نفوس ناقصه اند ، از خير و رحمت محروم ، و از رسيدن به عنايت حضرت محبوب ممنوعند » .
از اهمّ وظايف انسان كه در رأس وظايف اوست ، مخالفت با خواسته هاى غير مشروع نفس است . در آثار اسلامى از اين مخالفت تعبير به جهاد اكبر تعبير شده است .

عاشقان حق و ارادتمندان يار و سالكان طريق عشق ، تا زنده بودند از شرّ نفس در وحشت بودند ، تا جايى كه بزرگمردى مانند رسول اسلام در دعاهاى خود به پيشگاه محبوب عرضه مى داشت :


أَعُوذُ بِاللهِ مِنْ شُروُرِ أَنْفُسِنا .

راستى در صورت آلوده بودن نفس به رذايل ، و اسير بودن به دست انواع گناهان آيا مى توان دعوى محبّت حضرت او را اعلام داشت ؟! و آيا مى توان خرد را بنده و مؤمن به او معرّفى كرد ؟!

 «کیمیای عشق»

جهان هستی یک متن است. کسی که درصدد فهم این متن بر می آید، باید به سخن آن گوش فرا دهد و سپس با آن وارد گفتگو گردد. تاریخ نیز به گذشته مربوط است، ولی مادام که به سخن گذشته گوش ندهیم، نمی توانیم با آن به گفتگو بپردازیم و البته کسی که نتواند با تاریخ گفتگو کند، نمی تواند از تاریخ سخن بگوید.

جهان هستی، صحنه گفتگوست و به همان اندازه که زبان جهان، رسا و بلیغ است، گوش آن نیز شنوا و گیرنده است. جهان در هر لحظه و آن، جدید و تازه است و جهان جدید و تازه، سخن تازه می گوید. این مسئله نیز مسلم است که سخن تازه گفتن، بدون شنیدن سخن تازه امکان پذیر نیست. براهین اثبات حرکت جوهری جهان، در اثبات این مدعا کمک کننده و مددکار است. توقف و ایستادن در جهان، جایگاهی ندارد و کسانی که در ایده های رنگارنگ و مختلف گرفتار می شوند و برای آن از کلمه فرنگی «ایسم» استفاده می کنند، در واقع به «هیچ» سرگرم شده اند و در پوچ گرایی به سر می برند. جهان، ایستگاه نمی شناسد و همواره به پویایی خود ادامه می دهد. در این پویایی دایمی و همیشگی، تکرار نیست و سخن مکرر نیز ملال آور و بدون معنی شناخته می شود. جلال الدین مولوی به این مسئله توجه داشته و همواره روی آن تاکید می گذارد. او در یکی از ابیات پرمحتوای خود چنین می گوید:

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود بگذرد از حدّ و جهان، بی حدّ و اندازه شود

تردیدی نمی توان داشت که وقتی مولوی دنبال سخن تازه می گردد و در جستجوی آن گام بر می دارد، از گوش دادن تازه نیز برخوردار است و به خوبی می داند که سخن تازه، گوش تازه می خواهد و آنجا که گوش تازه نباشد، سخن جایگاهی نخواهد داشت. در اثر سخن تازه گفتن و تازه شنیدن، حدّ اندیشه راکد و متوقف شکسته می شود و افق جدیدی به روی انسان گشوده می گردد.

خداوند تبارک و تعالی در قرآن کریم فرموده است: ما آیات و نشانه های خود را در «آفاق» و «انفس» به مردم نشان می دهیم. «آفاق» جمع افق است و افق هم در بیرون و هم در درون انسان وجود دارد و همیشه گشوده است و افق گشوده؛ راکد و متوقف نیست. گشودگی افق با گوش تازه و سخن تازه تحقق پیدا می کند. گوش تازه گوشی است که با وسعت و گسترش افق گسترش می یابد و البته برای گسترش افق، حدّ و اندازه ای نمی توان در نظر گرفت

دكتر ابراهيمي ديناني