اشک های بی صدا

صیادان، ماهی را یک بار نمی کَشَند.
چنگال در حلقوم چون رفته باشد، پاره ای می کَشَند تا خونش می رود و سست و ضعیف می گردد. بازش رها می کنند. و همچنین باز می کَشَند تا به کلی ضعیف شود.
چنگال عشق نیز چون در کام آدمی می افتد، حق تعالی او را بتدریج می کَشَد که آن قوت ها و خوی های باطل که در اوست، پاره پاره از او برود که:
اِنِّ اللّهَ یَقبِض وَ یَبسُطُ!

صفحه ۳۲۷ شرح فیه ما فیه

عشق الهی وقتی بنده ای را صید خود می کند، به تدریج در او استحاله و دگردیسی روانی و اخلاقی ایجاد می کند. آرام آرام همه آثار و رسوم منی و تعیّنات دنیوی او در آتش محبة اللّه می سوزد. چنانکه صیادان وقتی حلقه دام خود را بر حلقوم ماهی می افکنند، آن را به یک باره از آب بیرون نمی کشند بلکه به تفاریق می کشند و رها می کنند تا ماهی صید شده به کلی توان خود را از دست بدهد.

بخشی از آیه ۲۴۵ سوره بقره
همانا خداوند رزق بندگان را تنگ می کند و یا می گشاید