اشک های بی صدا

چه كنيم تا امام حسين علیه السلام ما را دوست بدارند؟

(چه کنیم تا امام حسین علیه السلام و دیگر اولیای خدا و در اصل، خود خداوند متعال ما را دوست بدارند؟ )

سلیقه ی آنها را هم از بیاناتشان و هم از نحوه"ی رفتارشان میتوان شناخت. آنگونه که خودشان بودند، آنگونه بودن را دوست دارند. البتّه آنگونه بودن در مراتب گوناگون وجودی ما مصداق دارد؛ یکوقت، مرتبه ی قلبی ماست؛ در قلبمان چگونه باشیم که خدا و اولیای خدا ما را دوست بدارند.
یکوقت در تفکّراتمان است؛ یکوقت در روحیاتمان است؛ در خلقیاتمان است؛ در رفتارمان، در گفتارمان، در همه ی این مراتب باید سلیقه ی آنها را بشناسیم؛

هرقدر با سلیقه ی آنها وفق پیدا کردیم؛ یعنی آنچه آنها دوست میدارند، دوست داشته باشیم؛ آن وقت برای آنها موجود دوست داشتنی یی می شویم.

چه در قلبمان، آنچه به آن، دل میبندیم و علاقه داریم؛ ببینیم چیست و آیا همان چیزهایی است که اهل بیت علیهم السلام به آنها علاقه داشتند و چه در افکارمان، چه در رفتارمان، چه در گفتارمان؛

لذا باید خیلی مواظب باشیم. آنها معیارند. نه از آنها عقب بمانیم؛ نه بخواهیم خدای نکرده از آنها جلو بزنیم. چون بعضی افراد در همین وادی سیر و سلوک و عرفان، خواستند از پیغمبر و ائمّه علیهم السلام جلو بزنند.

 در صلوات شعبانیه است که کسی که بخواهد تقدّم جوید، از آنها جلو بزند، بیراهه رفته است. متأخّر از آنها هم زاهق است؛ او هم باطل است؛ کسی لاحق است که ملازم آنها باشد.

پس نه عقب بمانید؛ نه جلو بزنید؛ آنها معیارند.

هر خصوصیت رفتاری یی می خواهیم؛ اگر می خواهیم تقوا پیشه کنیم؛ می خواهیم زهد پیشه کنیم؛ هرچه می خواهیم باید ببینیم آنها چه کردند؛ آن درست است. اگر با معیار آنها رفتار کنیم، باب سلیقه ی پیغمبر و اهل بیت علیهم السلام می شویم و ما را دوست خواهند داشت.

منتها دامنه ی دوست داشتن هم یک طیف است؛ مثل پدری که همه ی بچّه هایش را دوست دارد؛ ولی همه را یک اندازه دوست ندارد. بعضی از بچّه هایش مثلاً خیلی شایسته تر و بهترند؛ باتقواترند؛ متدیّن ترند؛ درسخوان ترند؛ آن بچّه را نسبت به آن بچّه ای که مثلاً اینگونه نیست، بیشتر دوست دارد. ولی همه ی بچّه ها را دوست دارد.

 پیغمبر و اهل بیت علیهم السلام هم اینگونه اند؛ همه را دوست دارند. گفت: عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست. ولی همه را یک اندازه دوست نمیدارند. هر کس به آن معیارها نزدیکتر باشد، بیشتر مورد دوست داشتن است.

 لذا در روایات داریم؛ «أحبب الأخوان علی قدر التّقوا»؛ برادرانت را دوست بدار (همه را)؛ امّا به میزانی که تقوا دارند. یعنی برادر متّقی خود را بیشتر از برادر کم تقوایت دوست بدار. همه برادر ایمانی ات هستند؛ همه شان را دوست داشته باش؛ امّا نه همه شان را به یک اندازه.

 اگر بتوانیم در همه ی مراتب وجودیمان به آنها اقتدا کنیم؛ از آنها الهام بگیریم؛ طبق الگوی آنها رفتار کنیم؛ ما را بیشتر دوست خواهند داشت.

در محضر استاد مهدی طیب - جلسه ی 6 دی 89