اشک های بی صدا

اهل سلوک باید با اشتیاق در حدّ هاضمه روحی خود، به‌آن [مستحبات] روی‌آورند. به یک طفل شیر خوار غذای بچّه چهار، پنج ساله را نمیشود خوراند. ظرفیّت وجودی او، آن حجم و ثِقل غذا را نمیتواند بپذيرد؛ برایش ضرر دارد. همچنين یک كودك پنج ساله هم غذای یک جوان بیست ساله را نمیتواند بخورد.

 هاضمه روح ما هم اينگونه است. در مسیر سلوک، هاضمه رو به توسعه مي‌رود. در ابتدای راه، عبادات مستحّب را نباید به او تحمیل کرد. باید در حدّی که انسان شوق و نشاط و شادابی دارد انجام دهد. وقتي به حدّی رسید که احساس كرد خستگی و حالت تحمیل و تلخی و کسالت بر او عارض شد، باید دست بکشد.

 در همین حد همه عزیزان به انجام عبادات مستحبّ اهتمام بورزند. البتّه واجبات را قبل از آن انجام دهند، كه شرط اثربخشی مستحبّات انجام واجبات است.

اشتها قابل تحریک است. همانطور که اشتهای بدن با محرّکهایی قابل تحریک است، اشتهای روحانی هم با محرّكهايي تحريك مي‌شود؛ تا بتوان با شادابی از مقدار بیشتری عبادات بهره برد. بهرههای عبادات هم مَنوط به خلوص، محبّت و عشقی است که در انجام آنها موج میزند. مَنوط به درک محتوای آن عبادات و سِرّی است که در هر یک از اَذکار، اوراد، نماز، دعا، مناجات، روزه گرفتن،صدقه‌دادن، غسل‌کردن، احیاگرفتن و امثال اینها وجود دارد.

 سعی کنیم همانطور که به پیکر اعمال اشتغال میورزیم، از روح و سرّ و باطن اعمال هم بهرهمند شویم و عمل ما فقط یک پیکره ی بی روحي نباشد.

 استاد مهدي طيب _جلسه ١٩ ارديبهشت ٩٢