اشک های بی صدا

   هر حُزن و اندوهى، حجابى است از حجب ظلمانى

 مسئله «حزنها و اندوهها» مسئله ساده‏ اى نيست. اكثر افراد آنرا مهم تلقى نمى ‏كنند، و آنچنان كه بايد، به مانع بودن آن در طريق عبوديت توجه ندارند، و نمى ‏دانند كه اين امر در  سلوك الى الله از بزرگترين مانع ها و از غليظ ترين حجابهاست، و هر كس به هر اندازه گرفتاربه آن باشد، به همان اندازه در  سلوك خود معطل و ناموفق خواهد بود.

 هر حزن و هر اندوهى به جاى خود حجابى است از حجب ظلمانى. بطورى كه اشاره كرديم، هر حزن و اندوهى از تعلق خاصى سرچشمه مى ‏گيرد و از اسارت مخصوصى حكايت مى ‏كند. علاوه بر اينكه خود هر تعلقى از تعلقات، حجابى است از حجابهاى ظلمانى، و فاصله‏ اى است بين انسان و بين حضرت مقصود، حزن و اندوه نشأت گرفته از آن نيز حجابى از همين حجابها است، و فاصله ‏اى است بين انسان و خداى متعال، و مى ‏شود گفت، غليظ تر و خطرناك تر از اصل همان تعلق است. و اين چيزى است كه براى ارباب بصيرت و براى نكته دانان روشن است و احتياجى به توضيح ندارد.
 

 تعلق به يك چيز، قيد اسارت آنرا به گردن خويش انداختن و  دل در بند آن كشيدن است، و حزن و اندوه براى آن، خود در فراق آن كشتن، و ناله از دل سر دادن است.
در اينكه هر حزن و اندوه دنيوى حجابى است در  قلب انسان، هيچ گونه شك و ترديدى نيست، و شما مى ‏توانيد با تأمل در حالات خود به اين  حقيقت پى ببريد. آنجا كه غم و اندوهى وجود شما را مى‏ گيرد، و بى حوصلگى و گرفتگى دل شما را پر مى‏ كند، نه تنها ذوقى براى عبادت و شوقى براى ذكر و  فكر در خود نمى ‏يابيد، بلكه، از عبادت و ذكر و فكر، و از اقبال به سوى خداى متعال حال فرار داريد. و اگر به عبادتى هم بپردازيد، و ذكر و فكرى را شروع كنيد، با جمود و كسالت، و با بى ذوقى و قسوت خواهد بود، و عروج و صعودى نخواهيد داشت.

 اگر هميشه در عبادات و اذكار خود حال و هوايى، و انس و اشتياقى داشتيد، و در اين بين براى امرى از امور دنيا سخت محزون و مغموم گشتيد، به هنگام عبادت و ذكر، خود را فاقد آن حال و هوا، و فاقد آن انس و اشتياق مى‏ بينيد، و حجاب و تيرگى را در خود به وضوح احساس مى ‏كنيد، حتى اثر اين #غم و حزن را بعد از برطرف شدن آن نيز در وجود خويش، و در حالات و عبادات به روشنى مى‏ يابيد.
 

    نشر بیانات حضرت آیت الله محمدشجاعی (رضوان الله تعالی علیه)