اشک های بی صدا

روزی ناپلئون، در حالی که به مسلمین می اندیشید، پرسید:
مرکز آنان(مسلمین) کجاست؟
گفتند: مصربا مترجم به آن جا سفرکرد و به یکی از کتابخانه های قاهره رفت.به مترجم گفت: مقداری قرآن بخوان.
او هم این آیه را، برایش خواند:

اِنَّ هذَا القُرآنَ یَهْدی لِلَّتی هِیَ أقْوَمُ وَ یُبَشِّرُ الْمُؤمِنینَ
به راستی که این قرآن (خلق را به راه راست) هدایت می کند به آن چه که درست و محکم است و مؤمنان را بشارت می دهد.
ناپلئون، تا صبح بیدار بود و به این آیه فکر می کرد.
چند روز به کتابخانه می رفت و در آیات پیرامون آن تفکّر می کرد و درباره ی آن می پرسید.
و بعد در جمع بزرگان مسیحی گفت:

اگر مسلمین از دستورات جامع آن استفاده کنند، هرگز روی ذلّت نخواهند دید و تا زمانی که قرآن بین آن ها حکومت کند (حکومت کند نه…) مسلمانان تسلیم ما غربی ها نخواهند شد؛ مگر این که بین آن ها و قرآن جدایی بیفکنیم.