اشک های بی صدا

در حوالی میدان بساطش را پهن کرده بود ، فریب می فروخت .مردم دورش جمع شده بودند ، هیاهو می کردند ، هول می زدند و بیشتر می خواستند .

توی بساطش همه چیز بود : غرور ، حرص ، دروغ ، جنایت و …

هر کس چیزی میخرید و در ازایش چیزی می داد .
بعضی ها تکه ای از قلبشان را می دادند
و بعضی پاره ای از روحشان را ،

بعضی ایمانشان را می دادند و بعضی آزادگی اشان را .

شیطان می خندید و دهانش بوی گند جهنم می داد .
حالم را به هم می زد .

انگار ذهنم را خواند . موذیانه خندید و گفت :
من کاری به کسی ندارم ، فقط گوشه ای بساطم را پهن کرده ام
و آرام نجوا می کنم .

نه قیل و قال می کنم و نه کسی را مجبور می کنم چیزی از من بخرد

می بینی ! آدم ها خودشان دور من جمع شده اند . آن وقت سرش را نزدیک تر آورد و گفت : البته تو با اینها فرق می کنی .

تو زیرکی و مؤمن . زیرکی و ایمان آدم را نجات می دهد .

اینها ساده اند و گرسنه . در ازای هر چیزی فریب می خورند . ساعت ها کنار بساطش نشستم تا اینکه چشمم
به جعبه ی ” عبادت ” افتاد که لا به لای چیزهای دیگر بود .

دور از چشم شیطان آن را برداشتم و توی جیبم گذاشتم .

با خودم گفتم : بگذار یک بار هم شده کسی ، چیزی از شیطان بدزدد .

به خانه آمدم و در کوچک جعبه ی ” عبادت ” را باز کردم .توی آن اما جزء غرور چیزی نبود . جعبه ی ” عبادت ” از دستم افتاد و غرور توی اتاق ریخت .

فریب خورده بودم ، فریب .

دستم را روی قلبم گذاشتم ، نبود !
فهمیدم که آن را کنار بساط شیطان جا گذاشتم .

تمام راه را دویدم . تمام راه لعنتش کردم . تمام راه خدا خدا کردم .

می خواستم ” عبادت ” دروغی اش را توی سرش بکوبم و قلبم را پس بگیرم .

به میدان رسیدم ، شیطان اما نبود .

آن وقت نشستم و های های گریه کردم . اشک هایم که تمام شد .

بلند شدم تا بی دلی ام را با خود ببرم .

که صدایی شنیدم …. آری صدای قلبم بودو همان جا بی اختیار به سجده افتادم و زمین را بوسیدم .

به شکرانه قلبی که پیدا شده بود .

مواظب حیله های شیطان باشیم