اشک های بی صدا

مرحوم آیت‌الله سید علی آقای قاضی ، در آستانه‏ ی ماه ‏های رجب ، شعبان و رمضان ، در نامه ‏ای خطاب به شاگردان می‏نویسد:

«…هان ای برادران عزیز و گرامیم -كه خدای شما را در طاعت خود موفّق بدارد- آگاه باشید! متوجّه و هشیار باشید كه ما در قرقگاه داخل شده ‏ایم و همان گونه كه در زمین‏های حرم باید از محرّمات اجتناب نمود و ارتكاب یك سلسله اعمالی كه در حرم جرم نیست در آنجا جرم محسوب می‏شود، در این ماه‏ها هم كه قرقگاه زمانی محسوب می‏شود چنین است و باید با هشیاری و مواظبت در آن وارد شد ، و به همان نحو كه در قرق گاه مكانی كه حرم است ، انسان به كعبه نزدیك می‏شود ، در این ماه‏ها هم كه قرقگاه زمانی است ، انسان به مقام قرب خداوند می‏رسد.

پس چقدر نعمت‏های پروردگار بر ما بزرگ و تمام است؟! و او هرگونه نعمتی را بر ما تمام نموده است.
پس حال كه چنین است ، قبل از هر چیز، آنچه كه بر ما واجب و لازم است، توبه ایست كه دارای شرایط لازمه و نمازهای معلومه است.