اشک های بی صدا

مشقات راه را به شیرینی پذیرا بودن

 شایسته است زائر از آغاز سفر، خود را میهمان پیامبر و امام علیهم السّلام بداند و هر چه را در طول سفر زیارتی خود، از آغاز حرکت تا مراجعت، برای او پیش آید، از جانب آن بزرگواران دانسته و همه را با خرسندی پذیرا باشد و چنانچه دشواری و کمبودی در طول سفر پیش آمد، گِله‌مند نشود و شِکوه و شکایت نکرده و با کسانی که کارگزار قافلة زیارتی هستند تندی و تلخی نکند و بر جفا و کوتاهی همسفران تحمّل ورزد و اگر در جریان سفر چیزی از او مفقود شد یا خسارتی بر او وارد آمد، تأسّف نخورد، که میزبان و دعوت کننده، خود ضامن جبران همه ی زحمات و خسارات است.

 گرچه زائر عاشق، در پی این جبران نیست و پاکبازانه پا در راه سفر زیارت می‌نهد و نیل به دیدار یار را جبران کننده ی همه ی زحمات و خسارات می‌داند.

 در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن
 شرط اوّل قدم این است که مجنون باشی

 این نکته نیز رقیقه ی این حقیقت بزرگ است که در طول زندگی، انسان مسافر یک سفر زیارتی است که در پایان به  لقاء خدا ختم می‌شود و این سفر نیز توأم با سختی‌ها و ناملایمات است.

 قرآن کریم می‌فرماید: یا اَیُّهَا الاِنسانُ اِنَّکَ کادِحٌ اِلی رَبِّکَ کَدحاً فَمُلقیهِ: ای انسان تو در سیر به سوی پروردگار خود دشواری‌های زیادی متحمّل می‌شوی، پس آن گاه به لقاء و دیدار پروردگارت نایل می‌گردی.

 مسافر این سفر نیز آنچه از دشواری‌ها که در طول عمرش پیش می‌آید را از جانب خداوندی می‌داند که در طلب لقاء و دیدار اوست و همه را با شیرینی و حلاوت پذیرا می‌شود.

ادامه مطلب زیارت

 استاد مهدی طیب،،ره_توشه_دیدار ، ص 92.