اشک های بی صدا

 محبوب خدا شدن بالاتر از محبّ خدا بودن است. کسی که محبوب خدا شود، دیگر کاری از دستش نسبت به خدا بر نمی‎آید، مغلوب و مضطر می‎شود و دست روی دست می‎گذارد و یکسره خدا به او خدمت می‎کند و او غرق در شرم و حیا می‎شود. خداوند وقتی حبیب و محبوب خود یعنی پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم را آفرید، به او نظر محبّت افکند و او غرق در حیا شد و عرق شرم بر جبینش نشست. از هر یک از آن دانه‎های عرق، یک پیامبر خلق شد. وقتی پیامبر ما صلّی الله علیه و آله و سلّم محبوب خدا شد و دید هیچ کاری برای خدا از دستش ساخته نیست، محبّتش را متوجّه خلق کرد و همه‎ی آنها را در آغوش محبّت خویش گرفت. خدا هم به او فرمود: قُل اِن کُنتُم تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعُونى یُحبِبکم اللهُ: به مردم بگو اگر خدا را دوست دارید، از من پیروی کنید تا محبوب خدا شوید. از این راه انسان محبوب خدا می‎شود. محبوب هر کاری بکند، مجاز است. محب دلش می‎خواهد محبوبش از جای خود تکان نخورد و خودش دائماً به او خدمت کند.

 عشق مَجاز، پل و قنطره‎ی عشق آخرت است.

 عشق مَجازی مؤمن را در دنیا شراب می‎کند، ولی مدّتی که گذشت، از عشق حقیقی سر در می‎آورد و سرکه می‎شود. سرکه خوراک علی علیه السّلام است. سرکه برخلاف شراب، مزاج را خنک می‎کند.

 مادرها که از دست بچّه‎هایشان عصبانی می‎شدند، آنها را نفرین می‎کردند و می‎گفتند: خدا به زمین گرمت بزند. چه زمینی از زمین محبّت گرم‌تر و چه دعایی از این نفرین بهتر؟

 غیر از اشخاص دیوانه، همه عاشقند، منتها عشقشان کم و زیاد دارد. اینکه در هنگام نگاه به چیزها مژه می‎زنند، یعنی محبوب من این نیست.

 در دنیا غیر از دیوانه‌ها، همه عاشقند و چون عاشقِ معتدلند، ولو اغلب عاشق مَجازند؛ امّا همان عشق هم پیش خدا شریف است. اَلمَجازُ قَنطَرَةُ الحَقیقَةِ: مجاز پلی به سوی حقیقت است. نماز هم که می‎خوانیم، ظاهرش مَجاز است. علم و معرفت، هم جنبه‎ی مَجازی دارد و هم جنبه‎ی حقیقی. غیر از دیوانه کیست که بدون حب راه برود؟ جز دیوانه بقیه‎ی مردم با مَجازشان زندگی می‎کنند و همان مَجاز را نباید رها کنند. ائمّه علیهم السّلام فرمودند: از ما نیست کسی که دنیا را برای آخرت یا آخرت را برای دنیا رها کند . یعنی طبیعتت را تعطیل نکن و راهت را برو، منتها ملایم راه برو. مَجاز هم از حقیقت سر در می‎آورد. وقتی هم که شخص برای تأمین مایحتاج زن و بچّه‎اش کار می‎کند، برای خداست و خدا او را به راه ‎انداخته است که به زن و بچّه‎اش رزق بدهد. منتها ای کاش این حقیقت را می‎دانست و به آن توجّه داشت و در نتیجه شنگول و خوش به دنبال کار می‎رفت و نمی‎گفت گرفتار زن و بچّه شده‎ام.

 مصباح الهدی /ص122و123/ مبحث یازدهم /استادمهدی طیّب