اشک های بی صدا

فلسفه ی عزاداریروضه ی سیدالشهداء (علیه السلام) برای حفظ مکتب سیدالشهداء (علیه السلام) است. آن کسانی که می گویند روضه ی سیدالشهداء (علیه السلام) را نخوانید اصلاً نمی فهمند مکتب سیدالشهداء (علیه السلام) چه بوده و نمی دانند یعنی چه، نمی دانند این گریه ها ئ این روضه ها حفظ کرده این مکتب را، این 1400 سال است که با این منبرها و این مصیبت ها و این سینه زنی ها ما را حفظ کرده اند.این عده جوانی که خیال می کنند ما باید حرف روز بزنیم، حرف سیدالشهداء (علیه السلام) حرف روز است، همیشه حرف روز است، اصلاً حرف روز را سیدالشهداء (علیه السلام) آورده و به دست ما داده است. (صحیفه ی امام (ره) ج16، ص348)عاشورا روز تجدید حیات است. در این روز می خواهیم در کوثر حسینی شستشو کنیم، تجدید حیات کنیم،روح خودمان را شستشو بدهیم، خودمان را زنده کنیم. از نو مبادی و مبانی اسلام را بیاموزیم. روح اسلام را از نو به خودمان تزریق کنیم. این فلسفه عاشورا است، نه گناه کردن و بعد به نام حسین بن علی (علیه السلام) بخشیده شدن! گناه کنیم بعد در مجلسی شرکت کنیم و بگوییم خوب دیگر گناهانمان بخشیده شد! گناهانما آن وقت بخشیده می شود که روح ما پیوندی با حسین بن علی (علیه السلام) بخورد، اگر پیوند بخورد، گناهان ما قطعاً بخشیده می شود ولی علامت بخشیده شدنش این است که دومرتبه دیگر به دنبال آن گناه نمی رویم. امّا این که از مجلس حسین بن علی (علیه السلام) بیرون برویم و دومرتبه دنبال گناهان برویم نشانه ی این است که روح ما با روح حسین بن علی (علیه السلام) پیوند نخورده است. (شهید مطهری (ره)، حماسه ی حسینی، ج1، ص110) گفته اند این عزا را احیا کنید و زنده نگه دارید. برای این که عظمت حسین (علیه السلام) را درک کنید، برای این که اشکی اگر می ریزید از روی معرفت باشد، معرفت حسین (علیه السلام) شما را بالا می برد، شما را انسان می کند، شما را آزادمرد می کند، شما را اهل حق و حقیقت می کند، اهل عدالت می کند، یک مسلمان واقعی می کند، مکتب حسین (علیه السلام) مکتب انسان سازی است.(شهید مطهری (ره)، حماسه س حسینی،ج1،ص188)دستور ائمه (علیهم السلام) برای اقامه ی عزاداری برای این است که بلکه پرتوی از روح حسین بن علی (علیه السلام) در روح ما و شما بتابد. اگر اشکی که ما برای او می ریزیم، در مسیر هماهنگی روح ما باشد، روح ما پروازکوچکی با روح حسینی بکند، ذرّه ای از همّت او، ذرّه ای از غیرت او، ذرّه ای از حرّیت او، ذرّه ای از ایمان او، ذرّه ای از تقوای او، ذرّه ای از توحید او در ما بتابد و چنین اشکی از چشم ما جاری شود، آن اشک هرچه دلتان بخواهد قیمت دارد.( شهید مطهری (ره)، حماسه س حسینی،ج1،ص110)عزاداری امام سجّاد علیه السلام برای امام حسین علیه السلامعَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: بَكَى عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عَلَى أَبِيهِ حُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ص عِشْرِينَ سَنَةً أَوْ أَرْبَعِينَ سَنَةً وَ مَا وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طعاما [طَعَامٌ‏] إِلَّا بَكَى عَلَى الْحُسَيْنِ حَتَّى قَالَ لَهُ مَوْلًى لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ قَالَ‏ إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‏ إِنِّي لَمْ أَذْكُرْ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِي الْعَبْرَةُ لِذَلِكَ.امام صادق علیه السلام فرمودند:    حضرت على بن الحسين صلوات اللَّه عليه مدت بيست يا چهل سال بر پدرشان گريستند و طعام و غذائى نبود كه در مقابل حضرت بگذارند مگر آنكه حضرتش بياد امام حسين عليه السّلام گريه مى‏ كردند تا جايى كه غلام حضرت محضر مباركش عرض نمود : فدايت شوم اى پسر رسول خدا مى‏ ترسم كه شما هلاك شويد.حضرت فرمودند: “قالَ إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‏.” (سوره یوسف آیه 86) تنها درد دل و غم خود را با خدا گويم و از لطف و كرم بى‏ اندازه او چيزى دانم كه شما نمى‏ دانيد. سپس فرمودند: هيچ گاه محل كشته شدن فرزندان فاطمه عليها السّلام را بياد نمى‏ آورم مگر آنكه حزن و غصه حلقوم من را مى‏ فشارد.گریه فرشتگان برای امام حسین علیه السلامعَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏ إِنَّ أَرْبَعَةَ آلَافِ مَلَكٍ هَبَطُوا يُرِيدُونَ الْقِتَالَ مَعَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍ‏ع لَمْ يُؤْذَنْ لَهُمْ فِي الْقِتَالِ فَرَجَعُوا فِي الِاسْتِئْذَانِ فَهَبَطُوا وَ قَدْ قُتِلَ الْحُسَيْنُ ع فَهُمْ عِنْدَ قَبْرِهِ شُعْثٌ غُبْرٌ يَبْكُونَهُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ رَئِيسُهُمْ مَلَكٌ يُقَالُ لَهُ‏ الْمَنْصُورُ.حضرت ابو عبد اللَّه عليه السّلام فرمودند:چهار هزار فرشته به زمين فرود آمدند و خواستند همراه حضرت امام حسين عليه السّلام به جنگ بپردازند ولى آن جناب به ايشان اذن ندادند ، پس بار ديگر كه به زمين فرود آمده براى اذن گرفتن آن حضرت شهيد شده بودند لذا ايشان بر سر قبر آن حضرت به حالتى ژوليده و گرفته باقى مانده و تا روز قيامت مى‏ گريند ، رئيس ايشان فرشته‏ اى است كه به او منصور مى‏گويند.گریه امیر المؤمنین (ع) و پیامبر اکرم (ص) برای امام حسین (ع)عَنْ سَعِيدِ بْنِ يَسَارٍ أَوْ غَيْرِهِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ‏ لَمَّا أَنْ هَبَطَ جَبْرَئِيلُ ع عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص بِقَتْلِ الْحُسَيْنِ ع أَخَذَ بِيَدِ عَلِيٍّ فَخَلَا بِهِ مَلِيّاً مِنَ النَّهَارِ فَغَلَبَتْهُمَا الْعَبْرَةُ فَلَمْ يَتَفَرَّقَا حَتَّى هَبَطَ عَلَيْهِمَا جَبْرَئِيلُ ع أَوْ قَالَ رَسُولِ رَبِّ الْعَالَمِينَ فَقَالَ لَهُمَا رَبُّكُمَا يُقْرِؤُكُمَا السَّلَامَ وَ يَقُولُ عَزَمْتُ عَلَيْكُمَا لَمَّا صَبَرْتُمَا قَالَ فَصَبْراً [فَصَبَرَا]سعید بن یسار نقل کرده است که از حضرت صادق عليه السّلام شنيدم كه مى ‏فرمود:هنگامى كه جبرئيل عليه السّلام خبر شهادت حضرت ابا عبد اللَّه الحسين عليه السّلام را به پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم رساند آن جناب دست امير المؤمنين على عليه السّلام را گرفته و مقدار زيادى از روز را با هم خلوت كرده و هر دو گريستند ، و از يك ديگر جدا نشدند مگر آنكه جبرئيل عليه السّلام بر ايشان نازل شد و عرضه داشت : پروردگارتان سلامتان مى‏ رساند و مى‏ فرمايد: صبر نمودن را بر شما واجب و لازم نمودم. سپس حضرت فرمودند: هر دو صبر كرده و بى‏ تابى نكردند.