اشک های بی صدا

شباهت دل با آب

در حیرتم از خلقت آب، اگر با درخت همنشین شود، آنرا شکوفا می کند. اگر با اتش تماس بگیرد آن را خاموش می کند. اگر با ناپاکی ها برخورد کند، آنرا تمیز می کند. اگر با آرد هم آغوش شود، آنرا آماده طبخ می کند. اگر با خورشید متفق شود، رنگین کمان ایجاد می شود.
ولی اگر تنها بماند، رفته رفته گنداب می گردد.
دل ما نیز بسان آب است، وقتی با دیگران است زنده و تاثیر پذیر است، و در تنهایی مرده و گرفته است…
“باهم” بودنهایمان را قدر بدانیم…