اشک های بی صدا

  شب‌های ماه ذی‌القعده و ده شب اوّل ماه ذی‌الحجّه را که در پی آن است، قدر و غنیمت بدانید.

خدای متعال فرمود: «وَ واعَدْنا مُوسىٰ‏ ثَلاثِينَ لَيْلَةً وَ أتْمَمْناها بِعَشْرٍ» سوره ی اعراف- آیه ی 142

ما سی شب با موسیٰ قرار گذاشتیم، بعد با ده شب آن را تکمیل کردیم.

به بحث «شب» و نقش ویژه‌ی شب در سلوک إلَی الله و نِیل به لقاء و وصال الهی، در گذشته اشاره کرده‌ایم.

  بنا به روایات کسی نمی‌تواند به هدف سالکان، يعني قُرب و لِقاء و وصال الهی، دست پیدا کند؛ مگر با بهره‌گیری از مرکب شب؛ با سوار شدن بر این مرکب است که می‌توان به آن مقصد رسید.

  باز روایت داریم که ائمّه علیهم السلام فرمودند:

کسی که به صلاةِ لَیل اشتغال نداشته باشد و نماز شب نخواند، شیعه‌ی ما نیست. البتّه شیعه مقام بلندی است. ما امیدواریم از دوستداران و مُحِبّین اهل‌بیت علیهم السلام، به‌شمار بیاییم. مقام تَشَیُّع، مقام سلمان و أباذر و یاران برجسته‌ی اهل‌بیت: است؛ ولی یکی از ویژگی‌های سلوک یک سالک، بلندهمّت بودن اوست؛ او به کم راضی نیست و دلش می‌خواهد یک دوست تمام‌عیار و يك شیعه‌ی راستین برای اهل‌بیت: باشد. ائمّه: هم فرمودند: شیعه‌ی ما نیست، مگر کسی که به مداومت بر نماز شب، موفّق است.

 ظاهر شب، زمانی است که خورشید غروب می‌كند و آسمان و فضای عالم تاریک می‌شود و این تاریکی تا طلوع فجر ادامه می‌یابد. این ظاهر لیل است؛ امّا لیل، باطنی هم دارد که فعلاً نمی‌خواهم وارد بحث آن شوم.

  خدای متعال با حضرت موسي علیه السلام سی روز وعده نگذاشت؛ سی شب وعده گذاشت. این موضوع نشان می‌دهد که وعده‌گاه ملاقات با خدای متعال، شب است و کسانی که می‌خواهند به دیدار خدا بروند؛ باید شب به سراغ خدا بروند.

 شب خیز، که عاشقان به شب راز کنند

  گردِ بَر و بام دوست پرواز کنند

  هر در که به هر کجاست، شب بَر بَندند

  الاّ در دوست را، که شب باز کنند

   در محضر استاد مهدی طیب - جلسه 30 شهریور 91