اشک های بی صدا

شام روز چهاردهم شعبان، یعنی شب نیمه‌ی ماه شعبان، شب بسیار عظیم القدری است. این شب در عظمت، پهلو به پهلوی لیالی قدر می‌زند. به موجب روایاتی که از معصومین علیهم‌السّلام رسیده است، جزئیات مقدّرات عالم در شب نیمه‌ی شعبان رقم می‌خورد. کلّیات مقدّرات در لیلة ‌القدر و جزئیّاتش در شب نیمه‌ی شعبان تعیین می‌شود.

شب نیمه‌ی شعبان برجستگی و امتیازی نیز نسبت به لیله القدر دارد و آن این است که لیلة ‌القدر ناشناخته است و معلوم نیست کدام شب است. محتمل است شب نوزدهم، شب بیست و یکم، و با احتمال بیشتر، شب بیست و سوّم ماه مبارک رمضان باشد؛ ولی همه‌ی شب‌های سال احتمال لیلة ‌القدر بودن دارد. این در جنبه‌ی آفاقی است.

در جنبه‌ی انفسی که روشن است؛ هر کس در سیر خود در مقطعی به لیلة ‌القدر سیر باطنی خود می‌رسد و بعد از آن یوم ‌القیامه‌ی او برپا می‌شود و زمان آن برای هر کس متفاوت است. امّا شب نیمه‌ی شعبان، شب مشخصّی است و مثل لیلة‌القدر در بین شب‌های سال گم نیست؛ لذا اهل مراقبه این شب را بسیار غنیمت می‌دانند.

شب بسیار بزرگی است. احیاء این شب و به عبادت و مناجات با خدای متعال پرداختنِ در آن، ارج و اجر بسیار عظیمی دارد. دعاهای خاصّ، سجده‌های خاصّ، نمازهای خاصّ و اعمال ویژه‌یی برای این شب از سوی معصومین صلوات‌الله‌علیهم‌اجمعین وارد شده است که برخی از آنها در کتاب «مفاتیح الجنان» که در دسترس همه‌ی عزیزان است؛ درج شده است. ان‌شاء‌الله از این شب و از اعمال برجسته‌ی آن، نهایت بهره را ببریم. در شب نیمه‌ی شعبان که دعا به اجابت بسیار نزدیک است؛ شایسته است در رأس دعاهای ما، طلب فرج و ظهور امام عصر ارواحنافداه باشد که فرج آن حضرت مبدأ همه‌ی فتوحات و سعادات و همه‌ی فرج‌هاست. میلاد امام عصر ارواحنافداه در سحرگاه نیمه‌ی شعبان، نزدیکی‌های صبح، بر شرافت شب نیمه‌ی شعبان می‌افزاید.”

استاد مهدي طيب _ جلسه ٨ تير ٩١