اشک های بی صدا

▪️ روز سوم ماه صفر یکی از دو احتمالِ شهادت رقیه­ ی بنت الحسین سلام الله علیها است.
حضرت رقیه سلام ­الله­ علیها یا در روز سوم، یا در روز پنجم صفر از دنیا رفتند.

 ماجرای دردناک جان­بازی این عاشق خردسال را همه­ ی عزیزان شنیدند که چگونه در فراق پدر می­سوخت!
و وقتی که گریه­ های او آرامش مرگ­بار کاخ یزیدی را نیمه ­شب به هم زد؛
یزید با عصبانیت سر خدمتکارانش داد زد که این سر و صدا چیست؟ گفتند دختر حسین بهانه ­ی پدر را می­ گیرد. گفت: برای این­که آرامش کنید، سر پدرش را بِبَرید. او بچّه است نمی­فهمد.
سر را داخل طَبَقی گذاشتند و روپوشی روی آن انداختند؛

  در همان تاریکی­های دلِ شب سر مطهّر اباعبدالله علیه السلام را به مسجد خرابه ­ای که امروز مدفن این دختر بزرگوار اباعبدالله است، وارد کردند.

 خیلی تعجّب آور بود؛ نیمه ­های شب طَبَقی که ظاهراً طبق غذاست، و پارچه­ ای بر روی آن انداخته شده است.
رقیه سلام ­الله­ علیها به عمّه­ ی بزرگوارشان، حضرت زینب علیها­السّلام عرضه داشت:
عمّه جان من غذا نخواستم که اینها برای من غذا آوردند!
حضرت زینب می­دانستند چه فاجعه­ ای در پیش است؛ چیزی نگفتند؛ سکوت کردند.

 روپوش را در برابر این دختر سه ساله­ ی ابا عبدالله از روی آن طَبَق برداشتند و سرِ خون­ آلود، لب­های خشکیده و ترکیده، و دندان­های خرد شده­ ی با چوبِ خِیزَران یزید از زیر آن سرپوش آشکار شد.
و آن­وقت معاشقه­ ی این بلبل اباعبدالله با سر مطهّر پدر بزرگوارش آغاز شد.

 ماجرای سفر اسارت را گام به گام برای پدر تعریف کرد؛ تازیانه خوردن­های عمّه، از مرکب افتادن بین راه، زخم زبان­ها و مسخره کردن­ های مردم شام،لقمه ­های صدقه تعارف کردن به اهل بیت و بالأخره در حالی که سر پدر بزرگوار را در آغوش گرفته بود و لب بر لبِ مطهّر اباعبدالله علیه السلام گذاشته بود، یک­باره عمّه دیدند سر یک سو افتاد و رقیه به سوی دیگر افتاد.

 روز سوم یا روز پنجم ماه صفر، روز مُلحَق شدن این دختر سه ساله به پدر بزرگوارش اباعبدالله الحسین علیه ­السّلام است.

  در محضر استاد مهدی طیب - جلسه ی 18 بهمن 88