اشک های بی صدا

   راه دیدار خدا با سخن گفتن و شنیدن طی نمی شود. اگر سخن مقدّمه ی عمل نباشد، ما همچنان درجا خواهیم زد. می شود تا روز قیامت بنشینیم، حرف های شیرین بزنیم و بشنویم و گمان کنیم که طیّ طریق می کنیم؛ امّا واقعیت این است که تا در راه سلوک گام عملی نگذاریم و خودمان را مقیّد به عمل نکنیم، راهی طی نمی شود و مقصدی حاصل نمی گردد.

  با حرف زدن از عرفان و مقامات اولیای خدا راهی طی نمی شود. انسان محصول عمل خود است. تا عمل نکنیم، ساخته نمی شویم.

از اینکه عادت کنیم به مجالس مختلف برویم، سخن های معنوی بشنویم، یا آثار مکتوب اهل معنا را مطالعه کنیم، به جایی نمی رسیم.

 اگر دانستن ها مقدمّه ی عمل باشد، ما را به دارایی می رساند. کمال در دارا بودن کمالات است، نه دانا بودن. اگر دانایی مقدّمه ی دارایی باشد ارزشمند است و الاّ وِزر و وَبال است.

 هریک از این جملات و کلمات، فردای قیامت حجّتی خواهد بود که علیه ما اقامه خواهد شد.

  در محضر استاد مهدي طیب 92/03/16