اشک های بی صدا

  دوری از اسراف و تجمل گرایی 

 و آتِ ذَا اَلْقُرْبى حَقَّهُ وَ اَلْمِسْكِينَ وَ اِبْنَ اَلسَّبِيلِ وَ لا تُبَذِّرْ تَبْذِيراً*إِنَّ اَلْمُبَذِّرِينَ كانُوا إِخْوانَ اَلشَّياطِينِ وَ كانَ اَلشَّيْطانُ لِرَبِّهِ كَفُوراً 

?یکی از گناهان کبیره-که نقش بسیاری در فروپاشی نظام اخلاقی فرد و جامعه دارد- اسراف و زیاد هروی است. یکی از مهمترین ریشه های این صفت زشت، لجام گسیختگی نفس می باشد. به همین دلیل در آیه فوق، اسراف کنندگان برادران شیطان نامیده شد هاند؛ زیرا نفس انسان در کنار شیطان، دو نیروی اغواکننده مؤمنان می باشند که چنانچه افسار آن مهار نشده و به کنترل انسان در نیاید، چهره او را نیز شیطانی می سازند.

?پیشتر گذشت که شکر حقیقی نعمت های خداوند، استفاده بهینه و درست از آن است. از سویی، اسراف کنندگان کسانی هستند که بدترین شکل استفاده از نعمت خدا را برگزیده اند. بنابراین آنان شبیه ترین افراد به شیطان هستند و شیطان نیز ناسپاس ترین مخلوقات نسبت به خداست. اسراف نیز چون بسیاری از گناهان، ممکن است جنبه اجتماعی به خود بگیرد.

?هنگامی که اولویت های اقتصادی یک جامعه فراموش شده و ریخت و پاش های بیهوده و کم اثر رایج شود، شاهد سلب نعمت و برکت از اجتماع نیز خواهیم بود. گفتنی است تفاوت میان اسراف و تبذیر، آن است که اسراف به هرگونه زیاده روی در اعمال اطلاق می شود؛ مانند اسراف در کلام، اسراف در غذا و…، ولی تبذیر تنها به زیاده روی در مال و ریخت و پاش بی حساب آن گفته می شود.

منبع: هاشمی، سید مهدی، کتاب طرح بزرگ قرآنی 1448

 سوره اسراء، آیه 26-27