اشک های بی صدا

روایتی داریم از پیامبر اکرم که از طرق مختلفی نقل شده و در حد تواتر است و آن اینکه:«اعْبُدِ اللَّهَ کَأَنَّکَ تَرَاهُ، فَإِنْ کُنْتَ لَا تَرَاهُ فَإِنَّهُ یَرَاکَ»، یعنی خدای متعال را چنان عبادت کن که گویا او را می بینی، و اگر تو او را نمی بینی او که تو را می بیند.
این روایت درباره حضور قلب است. بسیار سوال می شود که ما چگونه می توانیم در نماز و در غیر نماز حضور قلب داشته باشیم و خدای متعال را ناظر بر احوالمان بدانیم؟
برخلاف پاسخ هایی که تابحال به این سوال شنیدید، بنده می خواهم یک راهکار عملی ارائه کنم. این راهکار از افادات آیت الله مصباح یزدی است.
ایشان یک وقتی فرمودند راه تحصیل حضور قلب استفاده از قوه تخیل است به این صورت که در اتاق خلوتی بنشینید و تصور کنید که یک انسان دیگری مواظب شماست و حرکات شما را زیر نظر دارد و شما او را نمی بینید. با خود فکر کنید که رفتارتان هنگامی که این شخص مواظب شماست با هنگامی که کسی مواظب شما نیست یکسان است؟
کمی بیشتر بیاندیشید که اگر سرنوشت شما دست این شخص باشد و مایل باشید در نزد او عزیز باشید و او شما را دوست بدارد رفتارتان چگونه خواهد بود؟ آیا می توانید به کلی از او غافل شوید و به کار دیگری مشغول شوید؟
این فکر را اگر ملکه کنید به جایی می رسید که جز خدای متعال در نظرتان نخواهد بود و همه عالم را محضر او خواهید یافت و آثار #حیا در مقابل خدا در وجودتان آشکار خواهد شد.