*برای چه پروردگار عالم، عفو را دوست دارد؟
امیرالمؤمنین علیه السلام ، وقتی خطبه را شروع میکنند، میفرمایند: «الحَمدُللّه الفاشی فی الخَلقِ حَمدُهُ»، ستایش برای خدایى است که حمد و ستایشش در میان هر چه خلق کرده، منتشر است؛ یعنی تمام عالم به تسبیح و تحمید و تقدیس ذوالجلال و الاکرام مشغول هستند. منتها ما صدایشان را نمیشنویم و متوجّه نیستیم. یعنی به آنجا نرسیدیم که با همین گوش عادی تسبیح و تقدیس و تحمید همه موجودات عالم را بشنویم. ما سمیعیم و بصیریم و هوشیم، با شما نامحرمان، ما خاموشیم. میگویند: شما نمیشنوید!
لذا امیرالمؤمنین پروردگار عالم را ستایش میکند که حمد را در خلقش، فاش کرد، گستراند و منتشر کرد. در ادامه نیز میفرماید: « و الغالِبِ جُندُهُ» ، و سپاهش را پیروز کرد. بالاخره پیروزی از آنِ خداست. «و المُتَعالی جَدُّهُ»، این تعالی پروردگار عالم، جلّ جلاله و عظم شأنه، الله اکبر، این خدایی که متعالی است، برتر از هر چیزی خودش را نشان داد.
بعد حضرت میفرمایند: «أحمَدُهُ عَلى نِعَمِهِ التُّؤَامِ، و آلائهِ العِظامِ، الّذی عَظُمَ حِلمُهُ فعَفا»، او را بر نعمتهاى دائمش و بخششهاى بزرگش مىستایم. آن خدایى که بردباریش زیاد است و مى بخشاید.
لذا معلوم میشود آن کسی که میخواهد اهل عفو باشد، باید یک خصوصیّتی را که پروردگار عالم دارد و ما از آن خیلی کم بهرهبرداری کردیم، در خود ایجاد کند. آن هم حلم است.
برای چه پیامبر فرمود: دعای شب قدرتان این باشد: «اللّهُمَّ إنَّکَ عَفُوٌّ تُحِبُّ العَفوَ»؟ برای چه پروردگار عالم عفو را دوست دارد؟ برای اینکه در حلم است. اگر کسی حلم و بردباری نداشته باشد، نمیگذرد. حلم و بردباری خدا، زیاد است. خدا خیلی حلیم است.