اشک های بی صدا

اول دسامبر روز جهانی ایدز
اول دسامبر یا شفاف تر بگویم دهم آذر روز جهانی ایدز است (هرچند اگر نگاهی به تقویم بیندازید احتمالا ثبت نشده است!) این روز از سال ۱۹۸۸ بدین عنوان نامگذاری شده است. چرا؟ جهت تمرکز بیشتر بر روی آموزش درباره این بیماری و همین طور مبارزه با تبعیضاتی که مبتلایان در جامعه با آن روبه رو هستند. به علاوه کمک مالی و افزایش بودجه هم از اهداف عمده این کار است. در این روز مردم در سراسر جهان روبان قرمز به لباسهایشان وصل می کنند تا توجه و مراقبت در برابر HIV و ایدز را متذکر شده و به دیگران یادآور شوند که به تعهد و پایبندی و حمایت آنها مورد نیاز است. همه ساله یک شعار جهانی در این روز بدین منظور تعیین می شود.

عده مبتلایان به این بیماری نیز قابل توجه است و با توجه به روند گسترش این بیماری اهمیت این مسئله قابل چشم پوشی نیست. چرا که قشری از جامعه ما با این مشکل دست در گریبان است. حقوق بیماران مبتلا به ایدز باید از سوی جامعه و دولت ها و سازمان های بین المللی مورد احترام قرار گیرد.

مباحثی چون حق تولید مثل و محدودیت های آن برای بیماران مبتلا، حق محرمانه بودن اسرار و اطلاعات پزشکی و افشا و گزارش آنها.

مادر یک دختر بچه مبتلا به ایدز می گوید:

زمانی که می خواستم دخترم را در دبستان ثبت نام کنم، با معلم و مدیر مدرسه درباره بیماری دخترم صحبت کردم و آنها ناخودآگاه خود را عقب کشیدند و سعی کردند از من دور شوند. واکنش فیزیکی آنها، طرز تفکر آنها را درباره ایدز و مبتلایان به آن فریاد می کرد. مدیر مدرسه گفت: ما پیش از این با چنین موردی برخورد نداشتیم و بایستی این مورد در شورای مدرسه مطرح شود. دخترم در نهایت در آن مدرسه ثبت نام شد اما از زبان یکی از معلمان شنیدم که کادر مدرسه احساس بدی نسبت به وجود دخترم در آن مدرسه دارند. در نهایت مجبور شدم دخترم را در مدرسه دیگری ثبت نام کنم و این بار دیگر درباره بیماری او چیزی به آنها نگفتم!

به علت پیش داوری و ترس از سرایت بیماری، این بیماران درمورد انتخاب مسکن، شغل، مراقبت‌های بهداشتی و حمایت عمومی مورد تبعیض قرار می‌گیرند. رفتارهای نامناسب و تحقیرآمیز موجب انزوای بیمار گشته، فرصت آموزش را از وی می‌گیرد. وحشت از مرگ، وحشت طرد و تنهایی و انگ اجتماعی، اخراج کارگران مبتلا و بدنامی از طرف دوستان و خانواده سبب می‌شود افرادی که گمان می‌کنند ممکن است آلوده باشند، وضعیت خودشان را تا جایی که مقدور است مخفی نگه دارند که این خود موجب گسترش آلودگی است. البته نقش “مراعات” در فرد مبتلا در کنترل شیوع این بیماری بسیار قابل توجه است.

به امید آنکه با آگاهسازی، آموزش و پیشگیری، شاهد ریشه کن شدن این بیماری باشیم.