اشک های بی صدا

اندکی درنگ

ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻮﺳﻲ ‏( ﻉ ‏) ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ.
ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ،

ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻮﺳﻰ ‏( ﻉ ‏)ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﺯﺗﺸﻨﮕﻲ ﺗﻠﻒ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ،ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻛﻦ.
ﻣﻮﺳﻰ ‏(ﻉ‏) ﺑﻪ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻟﻬﻲ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕﺭﺍ ﻧﻘﻞ ﻧﻤﻮﺩ.

ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻮﻋﺪ ﺁﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻮﺳﻲ ‏(ﻉ ) ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩ.
ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻫﻮﺍﻥ ﺩﺍﻭﻃﻠﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺤﺒﺖﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺑﺎﺧﺪﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﻛﻮﻩ ﻃﻮﺭ ﺭﻭﺩ.

ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﯿﺰ ﮐﻨﺎﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻡ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﻧﻴﺴﺖ.

ﺁﻫﻮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﻛﻮﻩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺩ ﺩﺍﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪ…
ﺳﭙﺲ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺧﯿﺰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ:ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺗﻮﻛﻞ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﯾﻢ. ﺗﺎﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﻣﯿﺪ ﻫﺴﺖ.

ﺗﺎ ﺁﻫﻮ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻛﻮﻩ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﻳﺪﻥﻛﺮﺩ…!

ﻣﻮﺳﻰ ‏(ﻉ‏) ﻣﻌﺘﺮﺽ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺷﺪ.
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﻫﻮ ﻧﯿﺰ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕﮐﻪ ﺁﻫﻮ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎ “ﺗﻮﮐﻞ” ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺩﺍﺵﺗﻮﻛﻞ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ…