اشک های بی صدا

 ابراهیم (ع) ؛ تنها پیامبری که افتخار دوستی با پروردگار عالمیان را پیدا کرد.

 درمیان ابناء بشر هیچ انسانی به جایگاه دوستی با خداوند نائل نشد مگر حضرت ابراهیم خلیل الله .

 ابراهیم(ع) از پیامبرانی است که سوره ای درقرآن کریم به نام اوست و بسیار مورد تمجید و تکریم خداوند درقرآن کریم میباشد ؛ خداوند او را یک مسلمان واقعی معرفی میکند که سراسر وجود و زندگی اش در برابر خداوند تسلیم و فرمانپذیر بود.

 او را میتوان پرچمدار توحید و مبارزه با شرک در تاریخ بشر دانست و پیامبران بزرگی همچون حضرت محمد (ص) ، حضرت عیسی (ع) ، حضرت یعقوب (ع) ، حضرت یوسف(ع) ، حضرت اسماعیل(ع) و حضرت اسحاق(ع) همگی از نسل این پیامیر بزرگ هستند.

 او رنج های فراوانی در راه مبارزه با شرک و خرافات متحمل شد تا جائیکه حتی مورد غضب پدرش “آزر” قرارگرفته و مطرود او شد.

  وإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ إِنَّنِي بَرَاءٌ مِمَّا تَعْبُدُونَ(زخرف/26)
  و آنگاه که ابراهیم به پدرش و قومش گفت : به طور قطع من از آنچه که شما (از غیرخدا) عبادت میکنید بیزارم.

 او که در جامعه ای شرک آلود پرورش یافته بود، هرگز اجازه نداد که تحت تأثیر این محیط آلوده قرار گیرد؛ او حتی مرعوب حکومت شرک آلود “نمرود” نشد و با ایمانی راسخ به تبلیغ علیه سیاستهای ضد توحیدی حکومت وقت پرداخت.

 او در اواخر عمرش از سوی خداوند متعال مورد امتحانی سخت قرار گرفت و با بردن فرزندش به قربانگاه ، ایمان و تسلیم بودن خود در برابر خداوند را با تمام وجود به اثبات رسانید و به مقام “دوست خداوند” نائل گردید ؛ مقامی که تا به امروز هیچ انسانی از نسل آدم و حوا (ع) به آن جایگاه نرسیده است.

  واتَّخَذَ اللَّهُ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلًا (نساء/125)
 و خداوند ابراهیم را دوست خود برگزید.

?به قلم : الف – م