اشک های بی صدا

  از خدا طلبکار نباشیم

 گاهی عبادات ما موجب غرور ما می¬شود.

 با خودم فکر می¬کنم نماز که خواندم؛ روزه که گرفتم؛ قرآن که تلاوت کردم؛ صدقه که دادم؛ حج که رفتم و … ؛ پس من، انسان خوبی هستم و بندگی خدا را به جا آورده¬ام.
 پس من حق دارم از خدا حاجت بخواهم و خداوند هم باید دعای مرا مستجاب کند.
 اگر دعای مرا مستجاب نکند و حاجت مرا ندهد، پس دعای چه کسی را مستجاب خواهد کرد؟!
 این من هستم که این همه عبادت کرده¬ام!

 این حالت، به خاطر این است که من فریفته اعمالم شدم و بزرگی و عظمت خدا را از یاد برده¬ام.
 اگر گوشه¬ای از عظمت خدای متعال را درک کنم، خواهم فهمید که در مقابل آن ذات لا یزال و لم یزل، هیچ کار خاصی انجام نداده¬ام.

 به همین دلیل است که وقتی در بهشت، عظمت الهی نمایان می¬شود، بهشتیان عرضه می¬دارند: سُبْحَانَكَ مَا عَبَدْنَاكَ‏ حَقَ‏ عِبَادَتِكَ‏ يَا عَظِيمُ؛ منزهی تو ای بزرگ؛ ما هرگز نتوانستیم تو را آنگونه که شایسته توست، عبادت کنیم. (الاختصاص صفحه 356)