اشک های بی صدا

 در حدیث قدسی است که خدا می‎فرماید: مَن طَلَبَنى وَجَدَنى وَ مَن وَجَدَنى عَرَفَنى وَ مَن عَرَفَنى اَحَبَّنى وَ مَن اَحَبَّنى عَشَقَنى وَ مَن عَشَقَنى عَشَقتُهُ وَ مَن عَشَقتُهُ قَتَلتُهُ وَ مَن قَتَلتُهُ فَعَلَیَّ دِیَتُهُ وَ مَن عَلَیَّ دِیَتُهُ فَاَنَا دِیَتُهُ: آن کس که مرا طلب کند، مرا می‎یابد و آن کس که مرا یافت، من را می‎شناسد و آن کس که مرا شناخت، من را دوست می‎دارد و آن کس که مرا دوست داشت، به من عشق می‎ورزد و آن کس که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می‎ورزم و آن کس که من به او عشق ورزیدم، او را می‎کشم و آن کس را که من بکشم، خون‎بهای او بر من واجب است و آن کس که خون‎بهایش بر من واجب شد، پس خود من خون‎بهای او هستم.

 شهید محبّت، به غسل و کفن نیاز ندارد؛ خداوند او را در حوض کوثر غسل می‎دهد و با هفتاد جامه‎ی حریر او را دفن می‎کند. هفتاد جامه هفتاد صفت خوب است که اوّل آنها محبّت امیرالمؤمنین علیه السّلام است، دیگری صدق است.

  الحُبُّ اِذَا وَصَلَ الشَّغَفُ اِمّا الوَصلُ وَ اِمّا المَوتُ: محبّت وقتی به شغف برسد، یا وصال حاصل می‎شود و یا محب جان می‎دهد و می‎میرد. شغف پرده‎ی سوم دل است. در وادی حقیقت، وصل و موت هم‌زمان واقع می‎شود. به همین خاطر حضرت امیر علیه السّلام فرمود: فَمَن یَمُت یَرَنى: هر کس به موت نائل شود، مرا می‎بیند.

 یک اعرابی از پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم پرسید قیامت کی فرا می‎رسد؟ حضرت صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: برای قیامت چه چیزی آماده ساخته‎ای؟ عرض کرد: نه نمازی، نه روزه‎ای، نه عبادتی و نه عمل صالحی، هیچ چیز دست‌‌پرکن و قابل عرضه‎ای ندارم؛ تنها چیزی که دارم این است که شما را دوست دارم. حضرت صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: اَلمَرءُ یَحشُرُ مَعَ مَن اَحَبَّ: انسان با کسی که دوست دارد، محشور می‎گردد.

منبع:شرح و توضیح  مصباح الهدی مبحث یازدهم:  محبت 10/استادمهدی طیّب ص116