اشک های بی صدا

‍ ذکر  و توجه

آنهائى كه ذكر زياد مى‏ گويند ولى توجه ندارند آثار این نوع عملکرد در روحشان كاملاً مشخص است. این افراد ذكر زیاد هم كه بگويند آخرش روحشان قرار پيدا نمى‏ كند؛ مثل كسى که غذا زياد مى ‏خورد ولى هضم نمى‏ كند؛ بلکه پیوسته رد مى‏ كند و هضم نمى ‏شود؛ لذا به بدنش قوت نمى ‏دهد.
در حالى كه آن طرف قضيه اگر كسى توجهات را داشته باشد بدون استعمال ذكر خاصی امتيازش نسبت به اين بيشتر است؛ ولى جمع کردن بین ذکر لفظی و توجه اولى است.
یعنی بهتر است انسان هم ذكر بگويد و ذكر داشته باشد و هم توجه.
 حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ جعفر ناصری